Βροχή μετεωριτών

Δημιουργός: Μαυροδάφνη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πριν χρόνια φέρνω στη μνήμη μου
Ένα αστέρι που έπεφτε
Θαρρείς στην αγκαλιά μας

Μα όχι
Στάθηκε πάνω απ’ τα κεφάλια μας
Ολόφωτο κι αστραφτερό
Κι έγινε το σήμα – κατατεθέν μας
Μας ακολούθησε παντού
Σε φλογισμένων αναμνήσεων τα δάση
Σε σεληνιακών στιγμών ακρογιαλιές
Γυρίζαμε
Γελώντας
Λάμποντας
Πασπαλισμένοι ασημόσκονη
Θυμώναμε τους σοβαρούς
Και ζήλευαν οι ευαίσθητοι

Με το αστέρι πάνω μας
Το εκτυφλωτικό
Σα να ‘ταν φάτνη το σύμπλεγμα απ’ τα κορμιά μας
Και μέσα του ξαναγεννιόταν ο Θεός

Και πέρασε καιρός
Πολύς καιρός

Δεν το ‘δα να χλωμιάζει λίγο – λίγο
Το πρόσεξα άξαφνα
Σβησμένο εντελώς

Το αλλοτινό αέναο φως που μας περιέλουζε
Έπιασε γη και μετατράπηκε σε πέτρα
Μέσα της μπήκαμε
Μικροί κι οι δυο μας
Και φωλιάσαμε βουβά
Στη σκοτεινή της ζέστα

Κάνει ψύχρα έξω λέμε
Μαλάζουμε νεκρού άστρου μας ανήλιαγες κουφάλες
Λες για παρηγοριά
Η αγκαλιά μας παραμένει
Εμείς παραμένουμε
Είναι νύχτα λέμε
Και συμφωνούμε πως νυστάζουμε
Κι αποκοιμιόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον

Είναι επικίνδυνα έξω
Κοιμήσου
Δολοφόνοι και μάγισσες κακές
Έλα, κοιμήσου
Έξω κρύο κι εδώ ζέστη
Κοιμή… σσσς…
Μόνο πες μου αυτό πριν κοιμηθώ
Γιατί πονάω;

Είναι που ακούω τη βροχή
Των μετεωριτών
Κάτι μ’ αγγίζει ξεχασμένο, όχι ολότελα
Θυμάσαι;
Ήτανε κάποτε ένα αστέρι
Πασπαλισμένοι μ’ ασημόσκονη
Μας ζήλευαν
Θυμάσαι;

Κάνει ψύχρα έξω
Μάγισσες κακές
Δε νοιάζομαι
Θα βγω
Μες στη θερμή τη βολική μας τη σπηλιά
Τα χέρια σου γραπώνουν τα δικά μου
Σχεδόν μου τα ματώνουν
Πρέπει να φύγω
Αντίο
Και λυπάμαι

Είναι που ακούω τη βροχή
Των μετεωριτών

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-06-2008