Mασκαράς

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]
Σα δυο κορίτσια ατίθασα μονιάζω εποχές
γλυκές φωνές που έδεσαν το αύριο στο χθες
ίδια τα δυό φορέματα σ’ ασπρόμαυρη σκηνή
χρωματική αντίθεση ζητούσε η ζωή.[/I]


Κι εσύ μικρέ μου νοσταλγέ προζύμι λες ζητάς
μ’ απ’ το σεντούκι το σπαθί αρπάζεις και γυρνάς
είσαι ο γιος μιας Κυριακής, μιας άσπιλης γιορτής
κι η σύλληψή σου επίκληση ψυχής εμβρυακής.

Εδώ γυρνώ, στα πιο χλωμά τα πρωινά του κόσμου
δυο άθλιοι, ένα ψωμί σε στέκι παρανόμου
τρύπιες οι τσέπες του φτωχού, πολύτιμο το δάκρυ
προτίμησα να ‘μαι κι εγώ κομπάρσος σε μιαν άκρη.


[B]Διαβάτης μοιάζω που 'χασε το χάρτη ξαφνικά
πυξίδα έχω στο βορρά και όψη μασκαρά
μα λέω ο δρόμος ξεκινά ίσως απ’ την αρχή
δυο ηλικίες μέτρησα, η μια αστρική.[/B]


Χρόνε, για δες τα κέρματα, μετρώ τις προστριβές
δίχως καμιά κατάνυξη μου πήρες όσα θες
μη μου γυρέψεις ενοχές, άσε να σου χρωστώ
φεύγω μονάχος κι ίσως βρω τον άγνωστο θεό.

Δες πώς σκορπίσαν’ οι στιγμές, σα φύλλα το πρωί
θα ξεραθούν’ όσα γερνούν, σε μιαν υποταγή
βρέχει κι αθόρυβα ακουμπούν στην νοτισμένη γη
σαν πέσουν για να γίνουνε της γης ξερή τροφή.


Μα οι δικές μας οι στιγμές δεν άγγιξαν τη γη
μες τη φωτιά τις έριξα, θανάτου προσταγή
τις έδωσα στον άνεμο αργά και σιωπηλά
στην τρίτη μας συνάντηση σ’ ονείρατα χλωμά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-06-2008