η μέρα που περίμενα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

τριζόνια βασανίζουν τη σιωπή
στα δαιδαλώδη δάση του τσιμέντου
που ζώνουν και το γύρω και το εντός μου
κι εκεί που ελπίδα διαφυγής δε διαφαινόταν
ξάφνου τζιτζίκι φτερουγά δεξιά,
αφού πρώτα απεκδύθηκε
όλα τα παλαιά, φθαρμένα δέρματα του
και πάλλει τις χορδές του ακατάπαυστα
και τρίζει τα δοξάρια του
θυμίζοντάς μου,
πως εκεί έξω αδημονεί ένα θέρος…

κι ως εκ του θαύματος θαρρείς ως εκ του αυτομάτου
η θάλασσα που ήτανε ως τα τώρα αθέατη
να τη μπροστά μου απλώνεται
σ’ όλο της το γαλάζιο
μ’ όλους μαζί να αχολογά τους βόμβους των κυμάτων
και μια σαν να με προσκαλεί
μια σαν να με μαυλίζει
να μπω μέσα στο σώμα της
κι αυτή μες στο δικό μου…

κι οι πνεύμονες γεμίζουν μουσική
σαν τύμπανο σε επιδέξιες απαλάμες
τυμπανιστή πλανόδιου,
τα μάτια μου θαρρείς πως συναθροίζουν
χίλιους ιριδισμούς χαράς
σαν του ήλιου τις αντιφεγγιές
στον άσπρο ασβέστη απάνω…

φαίνεται η μέρα που περίμενα αιώνια
κι είχα γι αυτήν κρατήσει να φορέσω
το πιο καλό το πιο λαμπρό χαμόγελό μου
ήτανε πάντα, πάντα εδώ
μόλις μπροστά στις γρίλιες των βλεφάρων μου,
μόνο που αρνιόμουν να τη δω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-07-2008