Η πεθυμιά μου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βαθιά αρμονία το πνεύμα μου θεϊκά που δυναμώνεις
Κι ολοένα πιο βαθιά με το κόσμο μ’ανταμώνεις
Στ’αντρίκια μέσα χρόνια μου,φανερά τώρα τα ζώνει
Του πόθου μου σα λύεται ολόγυρα η ζώνη

Μ’ένα σου σάλεμα μονάχα αστράφτει η πεθυμιά μου
Γεμάτη απ’τη λαχτάρα μου και την ανυπομονησιά μου
Τ’αύριο ,το χθές ,το σήμερα πιά ,ένας παλμός τ’ορίζει
Μες στην τρισκότιδη ζωή μου όλα τ’αστέρια αθροίζει

Κι ακούω νυχτοπερπάτημα πολύ μακρυά στη στράτα
Να, Θεέ ,πως ροβολάνε της νιότης σου τα κάλλη τα πρωτάτα
Ωσαν αλόγου σπάνιου που το κάλπασμα αντηχεί
Απ’τα πιο απάρθενα βουνά στην ίδια μου την ψυχή

Μεμιάς θερμά τα στήθη,τα φρένα αχτιδοβόλο
Ήλιωνε σμάρι,ανατολή,με ζώνει το φεγγαρόφωτο όλο
Ξάφνου στα σπλάχνα μου άγριος ξεσπάει σκιρτημός
Κι όλο χτυπάει στις φλέβες μου αβάσταχτος παλμός

Μπροστά μου στέκεις ολάκερη κι η νύχτα σε τυλίγει
Μια ζέστα μέσα σου,το μέγα ρόδο ανοίγει
Και τότε αναφλογίζεται ξανά ,βουβή η πεθυμιά μου
Απο τα βάθη μου,στήνεται όνειρο,στο νού μου καρφωτά

Την αγρυπνιάν εζώστηκε η ψυχή μες στ’άβλεφτα και βλέπει
Το παραπέτασμα πυκνό της δέησης που σε σκέπει
Σταλμένη σαν αρχάγγελος στην γήν οπου πατείς
Περνάς και μες στη φούχτα σου ρόδο ψηλό κρατείς

Ο αρματωμένος έρωτας τώρα με κυκλώνει
Το θάνατο πατεί,ως λόγιασε,στο μαρμαρένιο αλώνι
Στο κεραυνό του ακέρια η ψυχή θα σωριαστεί,.....να τον δεχτεί
Κι αυτή,η πύλη της παράδεισος ,νάτη φαντάζει ανοιχτή............

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-07-2008