Ερωμένη

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Θα το αφιερώσω στους άντρες εκείνους που δεν ξέρουν που να κατατάξουν μία γυναίκα όταν μπαίνει στη ζωή τους...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το άδειο σπίτι μου κρατάω κλειδωμένο
Πλάι κουρνιάζω στη δική σου τη σκιά
Μοιάζει το σώμα μου στη γη νά 'ναι θαμμένο
Κι ανατριχιάζει με δυο βήματα βαριά..

Είναι σκλαβιά μου η δική σου ελευθερία
Αφού αντίδοτο δεν θέλω πια να βρω
Είν' η αγάπη ανεξήγητη πορεία
Σ' έναν απόκρημνο και δύσβατο γκρεμό...

Ένα τηλέφωνο χτυπάει κι αρρωσταίνω
Λες πως με θέλεις..μα φοβάσαι να με δεις
Στ' ακουστικό σβήνουν τα χείλη..και πεθαίνω
Γιατί μου κλαις στην άλλη άκρη της γραμμής?...

Μοιάζουν οι άντρες απ' αλλού νά 'ναι φερμένοι
Αφού στα μάτια σου εγώ βλέπω το Χριστό!
Σαν τελευταία μες στον κόσμο ερωμένη
Θα με καρφώσουν..στο δικό σου το σταυρό...

22/1/2005

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-01-2005