Του μοναχού

Δημιουργός: poetryf

...Ή και του μονάχου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κατάρα έχω απ’τους Θεούς να τριβολίζω ανθρώπους
Αναπαμό να αποζητώ σε ψεύτικες Ψυχές,
Να Ανακαλύπτω ενεώς πάντα καινούριους τρόπους
Να εμβαθύνω τις πληγές που μοιάζουνε ρηχές.

Ρουφώ στιγμές με λίγο οξύ και τη ζωή μου φλέγω
Πύρινος γίνομαι καρπός σε βάτο θεϊκή...
Ελευτεριά μου δίνουνε μα’γω σκλαβιά επιλέγω
Μόνος να μένω σε φωτός έρημη φυλακή!

Αμέτοχος στον κόσμό σας μα κοινωνός στο δάκρυ
Όσο διψώ για ωκεανούς , πόνο με ξεδιψάτε
Αλί, αλί σας άνθρωποι... στης ύπαρξης την άκρη
Σκορπιέμαι τώρα αποξαρχής και θα’μαι όπου πάτε...

Στην κολασμένη τέρψη σας του φόβου σημαδούρα
Ξερνώ σκοτάδια των πολλών και στέκομαι ξανά
Στη στάση που διαλέξατε εγώ για πάντα σβούρα
Και σ’όσα εσείς γεμίσατε δοχεία αδειανά!

Πληγές , πληγές ω άνθρωποι! Το αίμα όπως ρέει
Ποτάμι γίνεται κι ορμά να πνίξει το σκοτάδι,
Τώρα ο ζωγράφος έβαψε με λησμονιά τα χρέη
Κι ο πίνακας του καθενός δείχνει ανφάς τον Άδη!

Ιδρώτας σκούρος, πυρετός..κι ολόχαροι οι διαβόλοι
Σεντόνι μαύρο, σάβανο, χλωμάδα και στο χώμα...
Θα αναπαυτείτε άνθρωποι τοιουτοτρόπως όλοι
Με ένα φιλί απ’το γνώριμο του Ιούδά σας το στόμα...

Ο τρίβωνας αφ' έλιωσε , ο μοναχός αγιάσθη
Κι ασπάλαθοι ξεπήδησαν σ’όλο του το κορμί...
Αγών δικός του ήτανε της χίμαιρας η λάσπη
Μα η Ψυχή του πρόλαβε να σώσει ένα «Μη»!

«Μη παίρνεις με το δύστυχο, εκεί που έχω ζήσει
Την κόλαση τη γνώρισα , τη βιώσα , την ξέρω
Θέε μου, Δαίμων μου εσύ για τη στερνή μου Δύση
Τον Ήλιο μήπως φύλαξες μέσά μου για να χαίρω;»

Και απαντά του ο Θεός και δακρυσμένος λέγει
«Θυσίες δεν σου ζήτησα, θυσίες έκανες μου...
Ευλογημένος να’σαι εσύ που για αλήθεια κλαίγεις
Αφού Υιέ μου μόνο Εσύ... τιμάς τις Εντολές μου!»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2008