Τo κρίμα

Δημιουργός: EKI, Γιώργος Σταματόπουλος

Το θυμάσαι; ένα τσιγάρο ποιήμα.......πως έγινε.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα κρίμα με βαραίνει,
πρέπει κάπου να το πω,
όσο μέσα μου το πνίγω,
γίνεται πιο αγριωπό.

Είχα θάψει την καρδιά μου,
σε έναν μέρος μυστικό,
και την σκέπασα με πέτρες,
μην ανθίσει το κακό,
πάλι να μην αγαπήσει,
όμως πέρασε καιρός,
και καλύψανε το μέρος
αγριόχορτα σωρός.

«Και μου φώναξε η αγάπη,
μην απελπίζεσαι κουτέ,
θα 'ρθει κι η δική σου ώρα
κάλιο αργά παρά ποτέ».

Κι ήρθε κάποτε για μένα,
εκείνη η ώρα η τρανή,
που φοβόμουνα για χρόνια,
κι ήλπιζα να μη φανεί...

Μα όλα μέσα μου είναι άδεια,
πίκρα στάζει απ' την πληγή,
τάφος άδειος η καρδιά μου,
σαν καμένη μαύρη γη..

Νιώθω ασήκωτο το βάρος,
σαν της μάνας την ευχή,
που δεν είχα λίγο σθένος,
να δώσω στην καρδιά ψυχή,
να αντικρίσω την αγάπη,
τώρα που ήρθε να με βρει,
που δεν βρήκα λίγο θάρρος,
που φοβόμουν την ζωή.

Το δικό μου μέγα κρίμα,
έγινε πελώριο κύμα,
κι ο άκρατος εγωισμός,
με έπνιξε σαν κατακλυσμός.

«Και της είπα της αγάπης,
φύγε, πήγαινε αλλού,
η καρδιά μου η χαμένη,
έχει πεθάνει προ πολλού».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2005