Συνομιλια Με Το Προσωπό Μου

Δημιουργός: Μελής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΑΓΑΠΗ 1



Ένα σάλεμα σαν βροχή από ακίδες
φωτός που
παραληρεί
πάνω στα τσίνορα της αναλαμπής
Διαφυγή δεν υπάρχει
παρά μονάχα η φωταψία της
παραίσθησης
Χαμένος χρόνος στα κιτάπια της απελπισίας
Κανάκεμα της αμνησίας
Ξεφλούδισμα της αποκοτιάς
Χάδι που τινάχτηκε από
την απάθεια

Δεν έχει οίκτο η αγάπη
μήτε ορφάνια
Δεν παρακαλεί
Δεν ζητιανεύει.
Η αγάπη είναι η διαύγεια της περηφάνιας
μέσα στην ακύρωση
Είναι η αθωότητα βουτηγμένη στην λάσπη
Η λιτότητα που ανιχνεύει τους λαβυρίνθους
της ψυχής
Η αγάπη χειρίζεται το πάθος
σαν αντικλείδι στα λημέρια της ανίας
Την ανοχή σαν φτερούγισμα
πάνω από τις μικροπρέπειες του ευτελούς
Δεν έχει, η αγάπη, ανάγκη από λουλούδια
και μελιστάλακτες κουβέντες
Μένει ανέγγιχτη από εντυπωσιασμούς
και καπρίτσια
Είναι αυθάδης και άτεγκτη
Είναι άπληστη γιατί λυτρώνει


Παλμοί ψεύδους αποπλανούν τις καρδιές
καθώς αφήνονται στις γεύσεις των φευγαλέων έλξεων
Η κάθε περόνη που χύνεται στο ποτάμι του κενόδοξου
για να εκραγεί ο νάνος της αδυναμίας μας
είναι ένας θάνατος δίχως σημασία
και η ενέργεια που διαφεύγει
σχηματίζει μια μαύρη αδηφαγία
για να θρυμματίσει την ασημαντότητα της πράξης

Δεν έχει η αγάπη κανέναν ανάγκη
Δεν την νοιάζει το δίκιο και το άδικο
Πάνω στο σαρκίο του πόνου μειδιά
Και ενώ το δάκρυ κυλά, εκείνη
αδιαφορεί.
Αγέρωχη φυλλομετρά τα θύματα
που δεν την άντεξαν
που φυγομάχησαν λόγω των παλινωδιών της ανασφάλειας
και εγκλωβίστηκαν για πάντα στα κελιά του φόβου.
Όχι, κανέναν δεν έχει ανάγκη η αγάπη
Και αν εμείς την έχουμε
δεν την νοιάζει
Επιβάλλει τους κανόνες της δίχως να ρωτά
Στην σκοτεινή ύλη του παραλογισμού έχει το βασίλειό της
και στον ήλιο της απαντοχής το κάστρο της χτισμένο.
Μεταμφιέζεται σε βρικόλακα, σε χτικιό
είναι αδίστακτη και δίχως τύψεις
Γιατί γνωρίζει πως
η απληστία της λυτρώνει.


Γιάννης Σμίχελης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-08-2008