Το τραγούδι των άστρων ( Χρυσοθήρες )

Δημιουργός: Denis, Σάκης

''[...] για ουρανό κι αστέρια διψούν τα χείλη μου. [...]'': ψιτ-ψιτ (στα καλύτερά του...) Μου λείψατε και σας 'πεθύμησα! Αχ, μακάρι να 'ταν αμοιβαία τα αισθήματα! :-) Σημ.: το κυρίως πιάτο της ανάρτησης... μετακόμισε στο σχόλιο που ακολουθεί...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

α΄

Ουρανέ μου, σε τηρώ
μολυβένιο κι αυστηρό,
που 'χεις τ' άστρ' απόψε κρύψει
δίχως μια ρημάδα τύψη...

Μα, τα μέσα μου θεριά,
με μια κούπα ξαστεριά
κέρασέ τα, σύντεκνέ μου,
να γενούν βορά τ' ανέμου!

Μάθε με, να σε χαρώ,
τ' άστρα να σφυγμομετρώ,
για να λάμπουν μέσ', αθρόα,
στ' άλλα μάτια μου, τ' αθώα!

β΄

Κύλα, σε παρακαλώ,
τον ξανθό σου πακτωλό!
Κι άνοιγε τις άγιες θύρες
να διαβαίνουν... χρυσοθήρες,

που δε θα πεινούν, γιατί
θα ρεμβάζουν με πιοτί
και με τ' άστρα σου χορτάτοι!
Άγγελέ μου παραστάτη,

δίδαξέ με, τον κουτό,
πως τα πάλσαρ να κοιτώ,
για ν' αυτομολούν αθρόα,
στην καρδιά μου την αθώα![B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-09-2008