Ανασύρω

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ερωτική κατάνυξη σε ώρα σιωπηλή
μιας γυναίκας η ματιά χάδι κι ευχή
ένα, ένα λιγοστεύουν τα παιδιά
στην αλάνα στην παλιά τη γειτονιά.
Είναι η ώρα που ξενύχτησε το χθες
ζητιανιά μίας αγάπης και βροχές
δίχως νόημα τα λόγια μας κρατούν
απ’ τον ύπνο κι απ’ τα πέπλα μας τραβούν.

Έλα πιάσε μου το χέρι απαλά
πάμε, θύμωσε τ’ αγέρι κι είναι αργά
το σκοτάδι τώρα απλώνει πιο νωρίς
μη με χάσεις, μη μου φύγεις, μη χαθείς.
Σε κοιτώ, σου ψιθυρίζω, δεν τολμώ
να ταράξω τη γαλήνη, το λεπτό
χάθηκε το βήμα μας, διψασμένη η γη
μες το νου μου θα κρατήσω τη στιγμή.

Τη στιγμή που σ’ άγγιξα στο δεξί [σου ή τον] ώμο
ξεχασμένο αντίκρισα απλωμένο δρόμο
που ‘ρθε και συνάντησε την παλιά ζωή
μνήμες διασταύρωσες, κοίταξες πιο κει.
Ως εκεί τα όρια, ως εκεί οι τριβές
χαλαρές οι ανάσες μας κι οι ματιές μικρές
τόσο αβέβαια έδεσαν όλα βιαστικά
μαγικός ο ουρανός τ’ άστρα του μετρά.

Μέτρησα επτά λεπτά αγάπη αιώνια
μόνα πια να ξεχαστούν θλιμμένα χρόνια
δραπετεύω και γυρνώ τρεις εποχές
στη χαρά θα σβήσω πίκρες, ενοχές.
Ποια αγάπη την αλήθεια αψηφά
ποια ντροπή τρίζει επάργυρα κλειδιά
τις ελλείψεις καθορίζει το φιλί
την απάντηση την χάνεις κι απορείς

ανασύρω, διαγράφοντας τροχιές
το παρόν μας ξαγρυπνά, λιγάκι φταις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2008