Εξελικτική Κρίση

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

....ένα, δύο, τρία...κάμποσα βήματα πριν....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εξελικτική κρίση


Φοβάμαι πολύ τ’ απότομα γκρεμνά
τα κάθετα τα βράχια
αυτό το τέλος τους το απόλυτο με κυριεύει
εκεί που υπάρχει πάτημα
εκεί να φεύγει απ’ τα πόδια η γης
Το ξάφνιασμα μου μοιάζει του θανάτου
Φοβάμαι πολύ τη στιγμή του τσιμπήματος
μέλισσα, σφήκα ή σκορπιός λίγο με νοιάζει
Ο πόνος είναι απλώς ο πόνος
μα όταν τον βλέπεις να ‘ρχεται
και το ξέρεις
το νιώθεις πως σ’ έχει βάλει στόχο
οι πιθανότητες τρώνε το χρόνο και γεννάνε αγωνίες
κι όλα εκμηδενίζονται
Μπροστά στα μάτια μένει μόνο ένα κεντρί
Φοβάμαι πολύ μπροστά σε άλλον να κλαίω
το ακατάσχετο μου σκόρπισμα
κανείς δε ζει να πει ότι το είδε
πως άντεξε να μείνει εκεί
και πως δεν το ‘βαλε στα πόδια
Κι έτσι για ψύχραιμη περνιέμαι και σκληρή
ανθεκτική
Τα βράδυα
μια ανεξήγητη βαρύτητα με παρασέρνει
και σκύβω το κεφάλι μου στη γη να μπω
μα δεν υπάρχει γης
Κι έτσι τις σάρκες μου ξεσκίζω
με μουσικές σκεπάζω του θρήνου μου τις ακατάληπτες κραυγές
-όλοι το ξέρουν πια τη μουσική πόσο λατρεύω-
Φοβάμαι πολύ κάθε που νιώθω πως γελώ
τα χείλια μου σαν κάνουν ν’ απλωθούν το μέσα μου ανταριάζει
Που πας;
ακούω μια φωνή υστερικά να μου φωνάζει
και το χαμόγελο και πάλι γίνεται πικρό
Κι έχω μια συννεφιά μέσα στα μάτια
που όλο ξεσπά με μπόρες και με καταιγίδες
Τις ξεσκισμένες σάρκες μου κρύβουν καλά τα ρούχα
απ’ όλους ξέρω να κρυφτώ
Φοβάμαι πολύ
που ο εαυτός μου τώρα πια σαν ξένος με τρομάζει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2008