Η Αγκαλια Της Αριαδνης

Δημιουργός: agrafos

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σου γραφω ποιηματα
σε σαρκα ατιμασμενη
που την Αγαπη σου
εχει κανει Λησμονια.
Μα ειναι η Καρδια μου
Ιερα Καθαγιασμενη,
στων Κολασμενων της Ζωης
τα αναφιλητα


Σου γραφω ποιηματα
σε ιπταμενο Χαλί
ανεμισμενο σ, αργαλειό ξενυχτισμενο.
Καθε κλωστη του μαζεμενη Αστροφεγγια
ειναι στο Αντί,
κι ο αξονας του
στο κορμι μου φυτρωμενος


Με ουρια σκεψη
σου το στελνω μ, Ουρανο,
περ, απτου Ταρταρου


που αρχιζει τα Σκοταδια.
Δεν εχει Αστερια
μονο Ηλιο και Βροχη
κι οι Ανθρωποι ολοι μαζι
ζουν και χορευουνε
σαν του Παράδεισου τα στάχυα


Οταν σε βρει
και το διαβασεις φωναχτα
ολα τα ξορκια μας
με μιας θε να λυθουνε.
Γιατι ,ναι η Αγαπη χωρισμενη Μοναξια
ως τα κομματια της
ξανα να ενωθουνε


Στειλ, το μου πισω
παλι ν, αρθει να με βρει
σαν Αριαδνη κρατα του
σφιχτα την Ακρη.
Κι οπως θα ερχεται
ν, απλωνει Αστροφεγγια,
ν, αχει ο Παραδεισος που μας χωριζει Αστερια.
Του Ταρταρου να καψει τα Νυχτερια
στον Αργαλειό μου ν, αχεις
δρομο για να ,ρθεις


Αν θα κινησεις πια
ποτε για να με βρεις
να μη ξεχασεις
ν, αχεις Ασπρα τα πανια σου.
Να τυλιχτουμε μεσα τους μαζι,
και να ,ναι ποιημα για μενα η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2008