Η μουσα

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ζωή μου στένεψε πολύ τώρα στερνά......φροντίδα
Καθημερινή για το ψωμί κι έγνοιες πολλές πικρές
Δεν είναι μόνο οι χαρές που γίνανε μικρές
Κι οι πόνοι ακόμη μίκραναν και μίκρανε κι η ελπίδα

Η ελπίδα! Πια κατάντησε πουλάκι του κλουβιού....
Και τί να με ποτίσει,λιγόστεψε κι ο αέρας
Που θέλει εκείνη ζαχαρόνερο και χάδια
H ελπίδα! Τα φτερά της όσο πιά κι αν τα κουνήσει
Δεν μπορεί να πετάξει πέρα απ’τ’όνειρο μιάς μέρας
Που θάρθει κάπως ήσυχη και θάρθει κάπως άδεια

Μήνες και μήνες πέρασαν χωρίς απ΄τη ψυχή μου
Ένας μονάχα στίχος ν’ανεβεί
Και να τον πάρουν τα κλειστά και ζαρωμένα χείλη
Να τον γευτούν και να γλυκάνουν
Κι έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες

Κι όταν πιά της ψυχής μου όλα τα χρώματα
Θάχουνε ξεθωριάσει
Κι όταν πιά θάχουνε τ’αηδόνια όλα σωπάσει
Μια νύχτα του χειμώνα σκοτεινή
Θα ορμήσουν και θα με κυκλώσουνε φαντάσματα

Δεν θάναι δράκοι,στα μαλλιά τους φίδια δεν θα σφυρίζουν
Απ’τα ρουθούνια τους φωτιές δεν θα φυσούν
Δεν θάχουν στόμα ν’αλυχτούν
Δε θάχουν νύχια να ξεσκίζουν

Σακάτικα κορμιά και πληγιασμένα...
Τέρατα που πνιγήκαν μες στα σπλάχνα
Σώματα που πηγαίναν να πλαστούν
Μα δεν αξιώθηκαν την ωρα την αξαίσια
Που ανοίγουνε κι ανθίζουνε στο φώς
Της ζωής πηγές ,η μήτρα κι ο μαστός

Μισοπλασμένα πλάσματα
Που πέθαναν προτού να γεννηθούν
Θαρθούν να με κυκλώσουνε φαντάσματα

Και μόνο που θα δείχνουν τα κομμένα τους τα χέρια
Και μόνο που θα με βλέπουν με τα μάτια τα κλειστά
Κι ένα παράπονο θ’αρχίσουν να μου πούν
Με των στομάτων τους τις σάπιες τρύπες

Είμαστε τα παιδιά που δεν εγέννησες
Είμαστε τα τραγούδια που δεν είπες.........

Ωσπου απ’τα μονοπάτια των βουνών
Κι απ’των δασών τους ισκιωμένους θόλους
Της πολιτείας τους δρόμους δρασκελώντας
Ανάλαφρη και δαχτυλοπατούσα θα φτάσει εκείνη
Ντυμένη σε νταντέλλες άσπρες
Μπλεγμένες θάχει παπαρούνες στα λυμένα της μαλλιά
Και θα σκορπούν χρυσάφια στον αέρα
Θα μου γελάσει ένα γελιο γαλανό
Και θα χορέψει εμπρός μου

Κι εγώ που ήμουν σκυφτός και με τυλίγαν οι σκιές
Θα σηκώσω το κεφάλι ξαφνιασμένος
Λευκή οπτασία και χρυσή και ρόδινη
Γύναικα,μούσα,αγάπη
Ω θάμα που με βρήκε ξαφνικά
Το χέρι μου το νιώθω πιά αλαφρό
Χορευτικά να ξαναρχίζει
Τα πάντα λάμπουν γύρω μου
Λάμπει κι ο νούς μου κι η καρδιά μου........

Και τότε θα θροίσουνε τα πάντα μεθυσμένα
Μια μουσική στον αέρα θα κυλά
Η γής τριγύρω θα κοιτάει και θα γελά
Με μύρια στόματα και μάτια ολανοιγμένα

Κι ο μέγας ύμνος θα πετάξει στα μεσούρανα
Κι οπως το κύμα του θα βουίζει τ’αφρισμένο
Και θα πλαταίνουν και θα απλώνονται του οι γύροι
Και στους ορίζοντες του κόσμου θα κτυπούν
Όλα μες στον παλμό του θα τα σύρει
Κι όλα θα τραγουδήσουν και θα πούν:
«Δόξα,ωσαννά ! μεστώσαν οι χυμοί
Στου σύμπαντος τα σπλάχνα τ’ανθισμένα
Και του έρωτα εθρέψαν την οπώρα
Και νά! Σταλάζει τώρα πα στη γή
Ο κόσμος έζησε του θριάμβου του την ώρα»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2008