σπονδή στις μνήμες

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η νύχτα μαίνεται κι εσύ στεριά που χάνεται
σαν να μη σ’ άγγιξαν τα μάτια μου ποτέ
να κρατήσω πως, σώμα πλασμένο από νερό
ταγμένο να κυλά μονάχα στ’ όνειρο;

βλέπω καθαρά μόνο όταν κλειώ τα βλέφαρα
κι αφήνομαι στης φαντασίας μου τα αρμυρά
λύνω των σπονδύλων μου τις δέσεις να χυθεί
το σώμα μου σαν μια στις μνήμες μου σπονδή

κι ό,τι με πουλά σε χέρια μέσα ύπουλα
το ξεπουλώ, τι να τα κάνω τα πολλά;
και κρατώ μονάχα ό,τι άξιζε πολύ:
ένα δικό σου ,που δεν ξέχασα, φιλί..

ονειροβατώ, στα δάχτυλά μου ακροπατώ
να μην ξυπνήσω της ματαίωσης το θεριό
όσα μου χαρίζει η νύχτα να μην στερηθώ
σ’ έναν αέρα αφήνομαι λυτρωτικό:

Κι όπως δένομαι μέσα στα νεύρα σου άνεμε
κι όπως πετώ και σ’ ανταμώνω ουρανέ
νιώθω το βαρύ ν’ αφήνω σώμα μου στη γη
και να τυλίγομαι στα πέπλα σου σιγή…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-09-2008