βολεμένος βολβός μέσα στον άδη

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

τώρα είμαστε κάτω...την κρατώ αγκαλιά...την φιλώ...και περιμένουμε την άνοιξη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

βολεμένος βολβός μέσα στον άδη

Ήμουνα ένας βολβός
Θαμμένος στο χώμα μου για χρόνια.
Ασφαλισμένος,
κάτω από την επιφάνεια της γης
δεν ήθελα να γίνω λουλούδι κανενός.
Βολεμένος βολβός μέσα στον άδη.
Ερωτευμένος παράφορα με την καταχνιά
αγαπώντας με πάθος το πιο πυκνό μου σκοτάδι.
Βολβέ, άκουσα μια μελωδία να μου φωνάζει.
Ποιός είσαι, ψέλλισα,
που μου ταράζεις τη νεκρική μου γαλήνη.
Είμαι κυκλάμινο που μαράθηκα,
απάντησε η φωνή και προσπερνώντας τα σύνορά μου,
ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
Συγνώμη κύριε βολβέ, μου είπε.
Πότε θα βλαστήσεις
γιατί εγώ σε λίγους μήνες θ’ανέβω πάλι
να δω τον ήλιο.
Τι είναι ο ήλιος κύριε κυκλάμινε, του είπα.
Κυρία παρακαλώ και χαμογέλασε.
Είναι αυτό που υπάρχει
και κάνει τη νύχτα μέρα
το θάνατο ζωή
και το βολβό λουλούδι.
Η κυρία ερχόταν όλο και πιο κοντά στο περίβλημά μου.
Ένιωσα κάτι να με σπρώχνει
και να θέλω να βγω έξω από τους φλοιούς μου.
Χωρίς να το καταλάβω έκανε εισβολή μέσα μου.
Παλαβωμένος αφέθηκα στα χέρια της
και αυτή άρχισε να με ξεγυμνώνει.
Αφού μου αφαίρεσε καμιά δεκαριά στρώματα θανάτου, μου είπε.
Κύριέ μου είσαι έτοιμος
και την επόμενη άνοιξη θα βλαστήσεις.
Φοβάμαι της είπα ν’ανέβω μόνος μου επάνω.
Μαζί θα πάμε μου είπε και με φίλησε.
Το φιλί μας κράτησε τέσσερις μήνες.
Και μια νύχτα που είχε πανσέληνο,
πιασμένοι χέρι χέρι ξεφυτρώσαμε.
Ζουμπούλι είσαι,
μου είπε το πρωί όταν ξημέρωσε.
Κυκλάμινο,
αγαπάω τα πανέμορφα σου τα πέταλα,
της είπα, μόλις κατάλαβα τι είναι ο ήλιος.
Φοβάμαι μου είπε να κατέβω μόνη μου κάτω.
Μαζί θα πάμε της είπα και τη φίλησα.
Το φιλί μας κράτησε τέσσερις μήνες.
Κι από τότε πεθαίνουμε μαζί κάθε χειμώνα.
Κι από τότε ζωντανεύουμε μαζί κάθε άνοιξη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-10-2008