Σπασμένη κλεψύδρα

Δημιουργός: poetryf

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κόκκος σε μια αεικίνητη κλεψύδρα
χρόνια μαγκωμένη στο χτες,
λογοδοσμένη στον μνηστήρα με το όνομα χρόνος.
Ζούσε εντός μου ο ίδιος ο θάνατος’
μετρούσαμε μαζί τη σκόνη που αποχωριζόταν το χώμα
κι ήθελε να φτάσει στον ουρανό.
Ένα ρολόϊ είχα μέσα μου.
Χτυπούσε αυτό αθόρυβα και ρυθμικά τις ώρες , τα λεπτά
μα’γω αρνιόμουνα να του πιστώσω ίσως το πέρασμα της μέρας
ίσως την παντοκρατορία των εφτά σκοταδικών γιατί μου.
Εφτά ζωές και άλλη μία. Δέκα θάνατοι πλην δύο.
Κι εγώ ο κόκκος που θα έκανε τη διαφορά.
Εγώ θα αντίστρεφα τα πρόσημα στο πρόσωπο του κόσμου.
Εγώ πνοή καθάρια και μικρή πα’στο βραχνά ανθρώπων που γεράσαν.
Κι ήμουνα πίσω απ’το γυαλί σαν σε παράθυρο θεατής
όσων περνούσαν απ’τα μάτια μου μπροστά.
Όσων μπογιάτιζαν με χρώμα την κενότητα του «είμαι» κι όμως «λείπω».
Κάποιος την πέταξε τη χαλασμένη του κλεψύδρα στους βυθούς
κι ορμητικά πάνω στο βράχο όταν χτύπησε η γυάλινη βιτρίνα
θρύψαλα έγινε και χύθηκαν μαζί μου όλοι οι κόκκοι μές στο άπειρο.
Χιλιάδες κόκκοι, μυριάδες σκορπισμένοι χρόνοι. Όλα στο άπειρο..
Όλα να αφήνονται στην έκπαγλη μαγεία των ατέρμονων βυθών.
Σαν το χρυσάφι που σκορπάται από ηλιακτίδες και χαμόγελα παιδιών.
Σβήστηκε η θλίψη. Ήμουνα κόκκος μες στο άπειρο.
Κι είχα μαζί μου όλο το γένος των ομοίων.
Ξανά ελεύθερη. Ζωντανή και πάλι.
Φως μέσα στο φως.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-10-2008