Η Μέδουσα της κόλασης

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Comic Sans MS] Θα μου μιλάνε οι βυθοί για νηστικά κοράλλια
μπρος μου το κύμα θα βρυθεί σε πέτρινα κεφάλια.
Κόκκινο θα’ναι το νερό , νεκρές γυμνές γοργόνες,
θα’χουν το πρόσωπο ωχρό σαν κίτρινες λεχώνες
που ξεγεννήσανε καημούς, κλάμα αφού γευτήκαν
και μέσα σε πυκνούς καπνούς τη μοίρα τους κλεφτήκαν.

Γύρώ μου σάλπιγγες θα ηχούν κι εγώ στ’αριστερά τους
μόνη σε μόνους π’αλυχτούν κόβωντας τα φτερά τους
Σημάδι θα’χω στη σιωπή τον πυρετό που κόβει
παραδεισένια προτροπή να σκορπιστούν οι φόβοι
Να γίνουν άστρα στο κενό, να πέσουνε σα χιόνια
οι αμαρτίες που φθονώ σ’είκοσι ζήσης χρόνια.

Και κάπου πέρα θα φανείς μ’ακάνθινο στεφάνι
κρανίου τόπο θα πατείς με βήμα του Ιωάννη...
Θα’ναι το τάμα μου φτηνό και το κερί λιωμένο
σα Μέδουσα θα σε κοιτώ μπρός μου μαρμαρωμένο!
Μα θα’ναι ο θάνατος θαρρώ μέσα μου σαν παγκάρι
τα κέρματα μου στον αφρό θα μοιάζουν με φεγγάρι...

Ολόγιομος θα με κοιτάς, αναστημένος στ’άσπρα
θα επιμένεις μ’αγαπάς , χωρίς να βγάλεις άχνα
Κι απ’το ποτήρι σου θα πιω μετάληψη, συγχώρια
τα κρίματα μου που φορώ , φθαρμένα μεσοφόρια
θε’να τα βγάλω πλάι σου , ελεύτερη να ζήσω...
Να σ’αγαπήσω δυο φορές και τρεις να με μισήσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2008