Η φωνή του λατερνιάρη

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Νοσταλγία.... Αφιερωμένο στη Μαργαρίτα μου!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το πεζοδρόμιο ρουφά τη χλαλοή
κι είμαι διαβάτης στο σκοπό κάποιας λατέρνας
που σα γλυκόπνοη , μικρή ανατολή
καρφώνει ήλιους , το σκοτάδι να ενοχλεί
ρήγμα και γίνεται σε τραύμα αχίλλειου πτέρνας.

Βραχυασθμαίνοντας οι ώρες ξεψυχούν
και τις κηδεύουμε σε νεκρικό κρεββάτι...
Εγώ, η λατέρνα, οι συγγενείς και η αγάπη
σε επιτύμβιο χρονικό, γράφοντας κάτι
να’χουν οι δείκτες στα ρολόγια να κτυπούν.

Ξερό το βήμα μου, φθινόπωρο ήρθε πάλι
φύλλο σωριάστηκε και πέφτει κατά γης
μα αειθαλείς οι προσμονές σκορπούν τη ζάλη
κι ανακατεύεται το ίσιο μου κεφάλι
αφουγκραζόμενο τον ήχο της κραυγής.

Το πεζοδρόμιο το γυάλισε ο κόπος
κάποιου εργάτη που τον είπανε «Φεγγάρι»
κι άσπρισε πάλι , αναδείχτηκε ο τόπος
μέσα απ’τις νότες, απ’το φως βρέθηκε τρόπος
να ακουστεί πάλι η φωνή του λατερνιάρη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-11-2008