Δραπέτης

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Δραπέτης</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Δραπέτης</b><p>Δημιουργός: kin, <i>Γιωργος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
<br />
Ήταν απόγιομα, κι εγώ δραπέτης μέσα στο ίδιο μου το κελί...<br />
Άπνοια, απόλυτη άπνοια και ησυχία τέτοια, λες και η φύση είχε πέσει νεκρή.<br />
Μόνος ήχος, η φωνή του διπλανού συγκρατούμενου που συνομιλούσε με το καναρίνι του και το κελάηδησμα εκείνου, που του απαντούσε.<br />
Πολύ το αγαπούσε το καναρίνι του, το λάτρευε με ένα πάθος σχεδόν ερωτικό.<br />
Όλη μέρα μαζί του, το τάιζε, το πότιζε, το καθάριζε, άλλοτε του μιλούσε, άλλοτε του σιγοτραγουδούσε και κάποιες στιγμές, απλώς καθόταν και το θαύμαζε με τις ώρες...<br />
Ποιός να ξέρει τι να σκεφτόταν εκείνες τις ώρες...<br />
Όλη του η ζωή, αυτό το καναρίνι...<br />
Ακόμη και τώρα, μέσα σε αυτή την απόλυτη έλειψη ήχων, μέσα σε αυτή την δίχως οξυγόνο ατμόσφαιρα, αυτός κάθεται και του φτιάχνει καινούργιο κλουβί.<br />
Παίρνει κλαράκια μικρά, χλωρά ακόμη, τα ξεφλουδίζει, τα καθαρίζει, ανοίγει τρυπούλες μικρές κι ύστερα, μ'ένα μικρό, υπόκοφο ήχο, αρχίζει να μπήγει ένα ένα τα μικρά καγκελάκια από σύρμα...<br />
τσικ τσικ τσικ...<br />
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...<br />
Αρχίζουν να αποκτούν σχήμα...<br />
Κι όσο αποκτούν σχήμα, τόσο αρχίζει να μοιάζει με εφιάλτη...<br />
Γυρνώ το βλέμα μου στον ουρανό.<br />
Ή τέλος πάντων, σε αυτό που αποκαλώ ουρανό.<br />
Σε αυτό που κατοικεί πίσω απ'τον τετράγωνο φεγγίτη μου.<br />
Σε αυτό που χωρίζεται σε μικρά ίσα παραληλόγραμα κομματάκια, από τα κάγκελα που κάποτε κομμάτιασαν το γαλάζιο του ουρανού κι εκείνο έπεσε χάμω, άψυχο, αφήνοντας πίσω του το γκρι της τελευταίας του πνοής...<br />
τσικ τσικ τσικ...<br />
Ξαναγυρνώ το βλέμα μου εκεί, αλλά δεν μπορώ...<br />
Κάθε τσικ κι ένα κάγκελο στο κλουβί του καναρινιού και κάθε κάγκελο, κι ένα κομμάτι του ουρανού που πέφει νεκρό...<br />
Γυρνώ στον ήλιο...<br />
Μα εκείνος, κλεισμένος πίσω από δυό ηλίθια καγκελάκια, αρνείται να φωτίσει πλέον...<br />
Μου το είπε στον ύπνο μου άλλωστε...<br />
"Η φυλακή, βρίσκεται πάντα πίσω από τις δυό μεριές των καγκέλων...κι αν εσύ, συνεχίζεις να ανασαίνεις, εγώ να φωτίζω σταματώ..."<br />
τσικ τσικ τσικ...<br />
Κάθε μικρό καγκελάκι κι ένα μαχαίρι στα χέρια ενός μανιακού δολοφόνου...<br />
Κάθε τσικ και μιά μαχαιριά σε όσα αγαπήσαμε, όσα μας αγαπήσανε κι όσα θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε...<br />
Στην φυλακή όμως απαγορεύεται να αγαπάς...<br />
Γι αυτό καρφώσανε το γαλάζιο του ουρανού με τα καγκελάκια τους...το αγαπούσα τόσο το γαλάζιο του ουρανού...<br />
Γι αυτό κλείσανε και τον ήλιο πίσω από τα σίδερα..<br />
Ήτανε το φως της ζωής μου ο ήλιος...δεν το αντέχω άλλο να τον βλέπω να μαραζώνει πίσω από τα σίδερα...χειρότερα κι από το να τον έβλεπα να πέφτει νεκρός...<br />
τσικ τσικ τσικ...<br />
Τον κοίταξα...<br />
Πως θα ένειωθε άραγε διχως το καναρίνι του;<br />
Πλησίασα...<br />
και με βλέμα παγωμένο, σαν τον ήλιο, άρχισα να πατώ πάνω στο σχεδόν έτοιμο,  ολοκαίνουργιο κλουβί του...<br />
Ξανά και ξανά, αργά, μεθοδικά, μέχρι που τα πάντα είχαν διαλυθεί...<br />
Τότε, πήρα το καναρίνι στο χέρι μου, γύρισα προς τον φεγγίτη και σηκώνοντας το χέρι ψηλά, το άφησει να φύγει...<br />
Εκείνο, φτερουγίζοντας για λίγο στο κενό, έδωσε ύστερα μιά και πέρασε ανάμεσα από τα κάγκελα του φεγγίτη...<br />
Ω!<br />
Τα σίδερα...τα σίδερα είχαν εξαφανιστεί...<br />
Ο ουρανός ήταν γαλάζιος...το καταλαβαίνεις αυτό; <br />
Γαλάζιος σου λέω!!!<br />
Και φως...πολύ φως...και χρώματα πολλά...<br />
Ει, ο ήλιος είναι και πάλι εδώ, ελεύθερος και φωτεινός!!!<br />
Κι αέρας... αέρας φρέσκος, ολοζώντανος γεμάτος μυρωδιές, γεύσεις και μυστήριο σαν θεία κοινωνία!<br />
<br />
......................<br />
<br />
<br />
Κι αν το ιδανικό, <br />
δεν είναι εφικτό,<br />
 ουτοπία μη το ονομάσεις.<br />
κάντο σπέρμα, <br />
μ'αυτό, το εφικτό σου να μπολιάσεις.<br />
να του δώσεις πνοή, αγέρι να φυσήξει ούρια σε μιά ρότα εφικτή ενός προορισμού ιδανικού.<br />
Κι αν δεν φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη κι αν δεν ξαναγευτείς ποτέ το θείο φιλί της Πηνελόπης κι αν δεν καθρεφτιστείς ποτέ στη ματιά του σπλάχνου σου, η Ιθάκη θα'ναι και πάλι εκεί, με όλους κι όλα όσα αγάπησες ποτέ...<br />
Θα γεύεσαι την Πηνελόπη σου κάθε που θα κοπάζουν τα κύματα κι ο Ποσειδώνας θα παραιτείται ηττημένος.<br />
Και κάθε που θα αφήνεις πίσω σου λαό, θα'χεις ξανασπείρει το σπλάχνο σου, γνωρίζοντας από τα πριν το τι η ιστορία θα θερίσει.<br />
Ένα ταξίδι το κάθε βήμα, ταξίδι προς την Ιθάκη σου...<br />
Και κάθε βήμα, μιά Ιθάκη μικρή...<br />
Δική σου, κατάδικη σου...<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2008</td><td valign=top></td></table><br />