Χωρίς κερματοδέχτη

Δημιουργός: poetryf

Σε όσους μπορούν να το νιώσουν, σε όσους μπορούν να με νιώσουν ....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχω μια θάλασσα από δάκρυα
Κάθε που δειλοσκάει ένα χαμόγελο και μου διπλώνει μια ρυτίδα,
τρικυμιάζει. Θέλει να πνίγει τις στιγμές μου σαν αγέννητα μωρά
έχω μια μήτρα αφιλόξενη και σκάρτη.
Πρώτα συνουσιάζεται με όνειρα και ελπίδες , καρποφορεί τα μέγιστα
συλλαμβάνει τα ελάχιστα και αποβάλλει τα πάντα.
Κανένα ιδανικό μέχρι στιγμής δεν ευτύχησε να την πει μητέρα!
Τα ανέθρεφε στο σάκο της με αμνιακό υγρό για ανθρώπινες αιωνιότητες
Τους λείαινε το έδαφος για να πατήσουνε στον κόσμο’
μεγάλωναν οι μνήμες ανεμπόδιστες και έστηναν πόδι.
Διαγραφή πολιτικών αδικημάτων.
Διαγραφή.
Θυμάμαι κάποτε σου έγραφα για αγάπη.
Ορμήνευα την πένα μου στο σχήμα της καρδιάς για να χωρέσουν τα αρχικά μας.
Θυμάμαι τότε, μου’χες δώσει ένα κουπί.
Κάπως παράξενα η θάλασσα σταμάτησε να αφρίζει.
Κάπως ασύμμετρα μετρήθηκε σε μια αγκαλιά ο ουρανός
κάπως περίεργα και κάπως μαγικά ζηλοτσακώνονταν οι όψεις κι οι μορφές μας.
Μα τώρα ζήτησαν κι εκείνες αμνηστεία. Πολιτευτήκανε σ’αξίωμα υψηλό.
Τώρα σου γράφω μ’ένα χέρι ασταθές
με μια πορφύρα στο μελάνι μου σαν αίμα
Πώς ναυαγήσαμε μου λες;
θαρρώ η θάλασσα πληθαίνει όταν λείπεις
θαρρώ τα κύμματα με σπρώχνουν στο βυθό
Είναι βαριά , πολύ βαριά τα δάκρυα όταν λείπεις.
Καθόλου διάφανα, εν τη δεινότητα μιας θλίψης
εν τη ρύμη του λόγου, εν του λόγου τη ρύμη
Όλα αναποδογυρίζονται. Ακόμα και οι παλμοί εκείνης της βάρκας με τους δυο μας μαζί
που ταξίδευε με φόντο το πασίφαο φεγγάρι,
τώρα μου μοιάζουν πιο ισχνοί έως να πω ανύπαρκτοι.
Όλα σταμάτησαν.
Έχω μια θάλασσα από δάκρυα που με κοιτάζει ανάσκελα
ρουφώντας της ψυχής μου την αλήθεια
Έχει η αλήθεια μου μεδούλι και βαθαίνει.
Μέσα της ρίχνουν ψέμματα , την παίρνουν για πηγάδι
φτύνουν φτηνές δικαιολογίες, πετούν σκουπίδια σκωπτικά
μα κάποιος πρέπει να το γλείψει αυτό το μάρμαρο.
Αυτό το στόμιο της πάσας ανοχής
χρόνια συλλέγει ενοχές χωρίς κερματοδέχτη.
Χρόνια πλουταίνει από βρωμιά και ψάχνει περιπαίχτη.
Κάποιος πρέπει να ξεπλύνει την αμαρτία από το πέτρινο στόμα μου
Κάποιος... Ας πούμε εγώ '
πρέπει να κλέψω απ’τα μάτια μου τη θάλασσα,
το προσωπό μου το ακέραιο να νίψω.
Το τελευταίο μου το δάκρυ... για κάθαρση θα ρίξω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-11-2008