Όταν κλαις

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

δάκρυ διψάς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχει μια απίστευτη ησυχία όταν κλαις
στάζουν τα δάκρυα και πνίγουνε τις λέξεις’
ψάχνουν σωσίβια τα λόγια όταν τα λες
σε βράχια πιάνονται , εσύ για να τ’ αντέξεις.

Όλα όταν δείχνονται στο βλέμμα πιο θαμπά
μετέχουν στ’όμορφο , στο ιδανικό, στο ωραίο...
Νιώθω κι απόψε τη σιωπή να μ’ακουμπά
και την ασχήμια διαλύω γιατί κλαίω.

Κλαίω το όνειρο που σκάλωσε στο φως
και στα σκοτάδια τυραγνιέται τώρα μόνο
Κλαίω κι εκείνα που περάσανε σαφώς
με μιαν ελπίδα επωδυνότερη απ΄τον πόνο.

Κλαίω τον άναρχο Θεό που με κοιτά
στο κοσμικό μέσα το πλαίσιο του φθόνου
μια με τρομάζει, μια μου λέει πως μ’αγαπά...
Ελέω Θεού , πάνω στην κλίμακα του χρόνου.

Πέφτω ελεύθερα στην πτώση των καιρών
και δεν θ’ανοίξει τ’αλεξίπτωτο το ξέρω...
Πάνω στην κόψη δυο συγνέφων κοφτερών
ένα χαμόγελο θα αφήσω και θα χαίρω

Γιατί στους ώμους τα φτερά θα ανοιχτούν
και οι βυθοί από τα δάκρυα, θα στεγνώσουν...
Θα έχω φτάσει στην Εδέμ του εφικτού
θα έχω βρει, όσους μπορούνε να με νιώσουν.

Τα τελευταία μου τα δάκρυα, χαράς
Θα στα φυλάξω σ’ένα γυάλινο δοχείο,
στάλα τη στάλα να τα πίνεις σα διψάς
και να τα βάζεις πάλι πίσω στο ψυγείο...

Μα το χαμόγελο πιο φρέσκο κι απ’το χτες
θα σου αφήσω σε μια ξύλινη κορνίζα...
θα’ναι η μοίρα μου ένας δίκρανος λεκές
που τα «γιατί» της έχουν βγάλει μαύρη ρίζα.

Θα’ναι η μοίρα μου φουστάνι που θα καις
γυμνή κι ανέκφραστη στον τοίχο Μόνα-Λίζα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-11-2008