Μικρό συμπόσιο ψυχών

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Ελένη (rocksugar) και Αθανασία ... υπό έμπνευσην!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι ένα χέρι απλωμένο το φεγγάρι'
Βγάζει μια σπίθα απ'το δείχτη του και σημαδεύει τις ζωές μας
άγγιγμα από χρυσόσκονη και μύρο
καθοδηγεί τις μοναξιές και τις απλώνει
πότε μισές πότε πανσέληνες υπάρξεις..
Ολες χωράνε στα σκοτάδια και στις δόξες
μέλη που τρέμουνε στο φως και αλητεύουν στη σαγήνη
ίσκιοι δειλοί, διστακτικοί... Έτσι έχουν μάθει οι άνθρωποι
να κουλουριάζονται στ'απομεινάρια κάποιων δακρύων
και να μιλάνε για χαρά
Έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι.
Παίρνουν μια στάλα ουρανό κι αποκαμώνονται να τη θάψουν
να θρέψουν θέλουν με το σάλιο τους τις αναμνήσεις μη στερέψουν.
Μη μείνουν στάχυα ποτισμένα από δάκρυ, δίχως χαρά να μιληθούν
Κι εδώ είναι νόμος τα δρεπάνια.
Καθείς στο χέρι του κρατάει μια ενοχή και προχωρά
σε μονοπάτια δύσβατα και κόκκινα απ'το αίμα,
εκεί την ακουμπάει μάταια
προσπαθώντας να τη γιάνει και να γιατρευτεί έστω
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
μα η ψευδαίσθηση πρωτη ανασταίνεται
σαν ένας τοίχος γυάλινος με άνοστες σκιές
που καθρεφτίζει τα θεριά του με τις μάσκες
χνωτισμένος απ’τις ίδιες του ανάσες
τρομαγμένος δυναμώνει την ασπίδα του φωτός
Το κυνήγι συνεχίζεται
Ο πόνος το ίδιο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-11-2008