Έτσι άπλα, αγνά, τρυφερά

Δημιουργός: Xenia1712, Ξένια

Λείπει το βλέμμα σου, απ της αυγής τα χρώματα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε είδα εκεί να στέκεσαι

στα μάτια σου μια θλίψη,

αργότερα κατάλαβα

πως κάτι σου χε λείψει.



Στου νού μου την εικόνα εσύ

ησουν σαν ένα χρώμα,

από αυτά που δίνουνε

ζωή στο άδειο σώμα.



Σαν σε πλησίασα σιγά

μες την ψυχή τραγούδια,

μα εσύ στα χέρια έκρυβες

δυό κόκκινα λουλούδια.



Ήρθες και ήσουν άνεμος

μες τα ξανθά μαλλιά μου,

και ολοένα γέμιζες

με ζέστη την καρδιά μου.



Δεν ζήτησες, δεν έδωσα

μα ήταν σαν να πήρες,

αργότερα κατάλαβα

πως ένωνες τις μοίρες.



Οι δρόμοι σου για μένανε

σαν ξένα ήταν σοκάκια,

μα μέσα μου μια φωνή

ψιθύριζε, περπάτα



Μου έδειχνες πως η ζωή

δεν είναι σαν εκείνη,

που έζησα και ήρθα εγώ

μ'ότι είχε απομείνει



Θυμάμαι τόσα πράγματα

νιώθω πολύ τον πόνο,

σαν σκέφτομαι πώς άδικα

σ 'έχασα μες τον χρόνο



Μ' έκλεινες μες τα χέρια σου

τίποτα να μην πάθω,

και προσπαθούσες το κακό

ποτέ να μην το μάθω



Ίσως μπορέσω κάποτε

να σου ανταποδώσω,

την τρυφερή σου αγκαλιά

που θέλω να' χω τόσο



Γιατί εσύ για μένανε

ήσουν ο άγγελός μου,

που άναβες σαν έσβηνε

μες την ψυχή το φως μου.



Όπου κι αν πας όπου διαβείς

θέλω να με θυμάσαι,

για τον χαμό τον άδικο

ποτέ να μην λυπάσαι



Σε όποια νυχτιά και αν ξεχαστείς

όπου και να κουρνιάσεις,

τα λόγια της αγάπης μας

ποτέ μην τα ξεχάσεις.



Και αν ένα βράδυ σκοτεινό

νιώσεις κρύο τ' αγέρι

πλάγιασε να ξεκουραστείς,

μα άπλωσε το χέρι.



Γιατί η αγάπη, αγάπη μου

ποτέ δεν θα πεθάνει.

Θα ανθίζει κάθε άνοιξη

καθώς ο ήλιος φτάνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2008