Βραδιάζει

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Που βρίσκομαι αλήθεια ; έφθασε ο καιρός;
Ησυχία ,μοναξιά,καλοδεχούμενη ερημιά
Ούτε μαύρο,ούτε άσπρο,ασάλευτος καημός
Κάπου ακούεται απόηχος στερνός
Απο σείστρα μακρυνά
Αβάσταγος ήχος που τρανεύει την ανάκουστη,κουφή σιγαλιά

Όμως δεν έμαθα ακόμη να πεθαίνω
Και ξέρω δεν θα το μάθω ποτές
Ούτε τα σκαλιά που κατεβαίνω ξέρω να μετρώ
Ξεχνώ τον αριθμό
Σωπαίνω,σωπαίνω
Κρυμμένος στα σύθαμπα και τις σκιές

Κι ακούω μονάχα τη δική μου φωνή
Έτσι αξήγητη,χλωμή
Μες στ’άγνωρο κρεμασμένη
Κομμένη απ’το πλευρό της σιωπής ,αποσπασμένη

Ετσι περνούν οι ώρες ωσπου βραδιάζει
Ωσπου η ασίγαστη σιωπή όλα τ’αποσκεπάζει
Και είναι τότε σα να στέκομαι μπροστά σ’ένα ξένο σπίτι
Ολότελα άγνωστο μα γνώριμο ωστόσο
Μεγάλη στιγμή για ένα ερημίτη

Και ξάφνου ένα παράθυρο ψηλά
Αστράφτει μ’όλα τα τζάμια του χρυσά
Διακρίνω ένα βλέμμα πάνω εκεί
Χαρούμενο,αφημένο να χάνεται σε μιά δική του περιοχή
Απέραντη,απόρθητη και διαλεγμένη

Περιμένω ν’ανοίξει μια πόρτα κλεισμένη
Να ξεχωρίσω μιά ξέχωρη ανθρώπινη κραυγή
Ένα γνέψιμο,ένα κάτι μες στο σκοτάδι
Μια καθαρή αναμονή
Ένα καινούργιο κρυφό καταφύγιο,του έρωτα σημάδι

Μα μήπως με γέλασαν τα μάτια μου
Η νύχτα με τα φεγγαροχέρια της
Και τα πλάνα περιστέρια της
Κι όλα χορεύουν και πηδούν ως κι ο θάνατος και η ζωή;
Μήπως είναι η ώρα να δώσω το σινιάλο και να τραβήξω το σκοινί;

Λοιπόν κουράγιο,το τέλος της παράστασης πλησιάζει
Βαθύς σκοτεινός ουρανός του λυκόφωτος χαράζει
Σίγουρα ο δρόμος ως το χώμα δεν απέχει πολύ
Η ψυχή μες στη φούχτα τρεμουλιάζει
Α,να και το εξαίσιο μαύρο πουλί!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-12-2008