Εγκαυμα η γη

Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, Λένα Κατσιμαντού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Οταν έδειχνα εγώ τη σπίθα της φωτιάς
κι όταν μιλούσα με τα λόγια της καρδιάς
όταν έδινα ωμές εικόνες της ζωής
είχα συναίσθηση δεν ήμουν ποιητής..
Τη γύρη απ' τα λουλούδια που πουλούσαν
τα παιδιά των φαναριών δεν τίμησα
ούτε πλανήθηκα στις λέξεις των μεγάλων λεξικών
τη σημασία τους δεν ήπια ..να ξεπλύνω
την ψυχή μου απ'το παράπονο..
να βγω απ'την τροχιά αυτού του κόσμου..
ο δρόμος ο δικός μου ήταν τραχύς κι απόλυτος..
ξυπόλυτος εγω..του τραγικού ο φασουλής
φονιάς..στα πλαίσια της καινούριας μας χρονιάς
πως να μιλήσω για ειρήνη..βλέπω ..το αίμα που κυλάει..
με καταπίνει κι έχω αδειάσει απ' το σώμα μου έχω βγει..
μοιάζει με φούσκα η ευχή..εγκαυμα η γη..
[align=center]απ' την ανέχεια [/align]..
[align=center]για ευτυχία και χαρά χρόνια καλά παιδιά..;[/align][align=center]
[align=center]στεγνό μας κατευόδιο[/align][/align][I][/I][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2008