Κοντεύεις μακριά

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοντεύεις μακριά...

Κοντεύεις και πάλι
Κι η μέρα προστάζει
Εκεί, στ' ακρογυάλι
Το κύμα να σπάζει
Την άμμο να παίρνει
Για πάντα δική του
Τη νότισε κι είναι ψυχή του

Κοντεύεις και πάλι
Κι η νύχτα στα μαύρα
Ντυμένη τη ζάλη
Την ύστερη αύρα
Τη νιότη πληρώνει
Μα οι ώρες μισέψαν
Μακρύναν και δεν επιστρέψαν

Κοντεύεις μακριά
Φωνή του ασωμάτου
Βουβή η καρδιά
Σε κήπο θανάτου
Κοιτά και δε βλέπει
Τα πάντα είναι φως
Κι εγώ είμαι απ' έξω, αλλιώς

Κοντεύεις μακριά
Και μπλε πια δεν έχω
Φθαρμένη παλέτα
Χαράζω και βρέχω
Και δεν έχω επάνω
Και κάτω είναι σκόνη
Κι η μέρα ξυπνά στο σαλόνι

Κοντεύεις αλλού
Κι η αφή δε σε φτάνει
Στην άπνοια του νου
Του κάμπου η πλάνη
Και γύρω βουνά
Κι ο ορίζοντας φθίνει
Κι ο κύκλος μικραίνει και κλείνει

Κοντεύεις ξανά
Και τι να γιορτάσω
Σκισμένα πανιά
Και δε θα σε φτάσω
Και δεν ταξιδεύω
Μα φεύγω και πάλι
Για κείνο, το πρώτο ακρογυάλι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2009