Αναπολώντας

Δημιουργός: utterly sweet, Μαρίτσα{αλά Διαμαντή}

.....μας βουλιάξανε,μας βουλιάξαμε..τί σημασία έχει;Αρκεί που είμαστε ναυάγια παρελθόντος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][align=center][font=Comic Sans MS]Μου λες να ντύνομαι όπως φαίνομαι
σκεπτόμενος άνθρωπος,αλλαγμένη φιγούρα
μα ξανάρχισαν τα όνειρα μάτια μου
να τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά σου
τί κι αν τα κυνηγώ με το σκουπόξυλο

Το υφαντό των ευθυνών μας μυστικά και μαρτυρίες
δακρυγόνα οι διαδρομές απ'τη μια ψυχή στην άλλη

Μου λες να υπάρχω μόνο πίσω απ'τη ζωή σου
αόρατος άγγελός σου,μα άφησέ μου λίγο χώρο
όσο κι αν αγαπάς τη μοναξιά
με όποια αγάπη

Έξω κλαίει ο ουρανός με λυγμούς
μες το σπίτι η νεράιδά μου πνίγει ένα γελάκι
αναπολεί στιγμές που κρυφοκοίταγε τα μάτια μου;

Μου λες πως πέθανε αυτό το κοριτσάκι
το τσάκισε ο χρόνος,το πλήρωσε η απόσταση
μα όσο κι αν ζητιάνεψε φτερά
το θάψανε μ'ένα λευκό φουστάνι
κι ένα ροζ λουλουδάκι στο χέρι

Και ξέρεις τί έμεινε από εκείνο;
Τα ανήλικά του όνειρα!
Ποτέ δεν έκανε τραμπάλα μαζί τους..
Τι ειρωνεία!
Τότε που ζούσε τ'ανήλικα φτερά του ήταν βρεγμένα
και τα 'βρεξαν εκείνοι με τις σκληρές καρδιές
οι κακοί οι άνθρωποι

Κι ο τρυφερός του ουρανός γέμισε σύννεφα..
Έξω κλαίει ο ουρανός με λυγμούς
μες το σπίτι η νεράιδα μου πνίγει ένα δάκρυ
αναπολεί στιγμές που περπατούσα στα λευκά πέταλα της αγάπης σου[/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-01-2009