Αποριεσ Ενοσ Παλιατσου

Δημιουργός: gorgina81

αφιερωμένο στον Κυρ Δημήτρη...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιός είναι άραγε ο κόσμος μας που ζούμε κι αναπνέουμε;
Ποιά είναι τάχα η χώρα μας που υπάρχουμε και δρούμε;
Ποιά είν' αυτή η μοίρα μας που συνεχώς τη βρίζουμε;
Ποιός να ναι άραγε ο δρόμος μας που πρέπει να διαβούμε;

Ένας παλιάτσος ρώταγε, φαίνεται ήταν τρελός
κι ο κόσμος τον κορόιδευε, μα εκείνον δε τον ένοιαζε,
γιατί ήτανε τυφλός.
Συνέχισε ουρλιάζοντας με τρανταχτή φωνή
κι είπε για τη ζωή μας σ' ετούτη εδώ τη γη.

Αδέρφια που δε λεν ούτε ''γειά σου'',
χιλιάρες που πατούν στα όνειρά σου,
μάτια που δεν έχουν πια δάκρυα,
λόγια που γίναν κομμάτια.
Χιόνια μαύρα σα νύχτα,
ψυχές που ζητάνε βοήθεια,
τραίνα που δε βρίσκουν σταθμό,
ταξιδιώτες χωρίς προορισμό.

Οι άνθρωποι τότε βάλανε γέλια πιο δυνατά,
τους φάνηκαν αστεία,
μα εκείνον δε τον ένοιαζε γιατί δεν είχε αφτιά.
Συνέχισε απτόητος, με κόμπο στο λαιμό
κι είπε για τη μιζέρια μας πάνω στο κόσμο αυτό.

Μανάδες που πετάν τα παιδιά τους,
φονιάδες που ξεχνάν τα κελιά τους,
καρδιές σκληρές σα τις πέτρες,
φωνές που σπάνε καθρέφτες.
Ήλιος που πια δε ζεσταίνει,
ατμόσφαιρα που όλο χωλαίνει.
Κλόουν που πια δε γελάνε,
όνειρα που σβήνουν και πάνε.

Ποιός ειν' άραγε ο κόσμος μας; είπε πολύ σιγά
κι ήτανε η στερνή του ετούτη η φορά,
κανένας όμως τώρα δε γέλασε ξανά..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-01-2009