Οι δίδυμες απάτες του βυθού

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Επηρεασμένη από το τελευταίο του Μόντε... Ταξιδεύοντας εν τάχει σε βυθούς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είμαι παλιό σκαρί μου είπαν
μύριζω από τη θάλασσα αλάρμη και στο σώμά μου
πιασμένα κάτι φύκια κάτω πέφτουν σα μαλλιά
Μην προσπαθήσεις με το χάδι σου να τα χτενίσεις
πιθανώς να μπερδευτούν τα δάχτυλά σου
σε κάτι κόμπους που μου δάνεισε ο βυθός

Δεν μπορώ να αναπνεύσω εκτός νερού
οι δικοί μου οι Διόσκουροι εκπαιδεύτηκαν στο κύμα
Αορίστως κολυμπάω στον αέρα
σημαδεύοντας δυο σύννεφα λευκά
με τη μαύρη μου ανάσα απ'το μελάνι
φτιάχνω κρίκους σαν τον Ξέρξη για μια ζεύξη
απ'τη θάλασσα ευθύς στον ουρανό
μα την ύβρι μου την ξόδεψα
σ'ένα πλανώδιο όνειρο
στη νύχτα του Εφιάλτη

Είμαι παλιό σκαρί μου είπαν
πήγα να τους πιστέψω
μέχρι που βγήκα απ'το νέρο
κι ένιωσα βρόγχια στα πλευρά μου να ασθμαίνουν
Ένα κορμί να σπαρταρά σε μείζονα ρυθμό
Χιλιάδες λέπια να νεκρώνονται
σαν άστρα π'αυτοκτόνησαν στη νύχτα

Είμαι παλιό σκαρί μου είπαν
τόσο θαλασσοδέρτηκα στο μαύρο ουρανό
που πήγα και τσακίστηκα στο βράχο της σελήνης
Να σκορπιστώ μαζί με τέμπλο του βοριά
Μοτίβα αλλιώτικα της νύχτας που με μάζεψε
από το πάτωμα της άμμου και της Ύδρας

Δεν μπορώ να αναπνεύσω εκτός νερού
γεννάω γλώσσες από πύρινα θεριά
που κατακαίνε τη μικρή μου την ανάσα.
Αορίστως κολυμπάω στον αέρα'
Βγάζει το δέρμα μου κουπιά...

Κωπηλατώντας με πηγαίνει ο στοχασμός μου
έξω από σπήλαια γιγάντων μυθικών
μα παραστέκεται στη λίμνη η ματιά μου

Ήμουν παλιό σκαρί εγώ
τώρα πενθώ τα όνειρά μου
θαμμένα μέσα σε σεντούκια
τόσα ταξίδια... δυο τραγούδια...

Να τα τραγούδαγε ο Κανείς ;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2009