Συγκυρίες

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=right]Για αντρική ερμηνεία[/align]
Χωρώ σε ένα στεναγμό, θα με αναζητήσεις
θα αρνηθείς το δυϊσμό, αργώ, θα με κερδίσεις
εγώ ζηλεύω από μικρός του οδοιπόρου τύχη
θα αρνηθώ τη λογική που κτίσανε με τείχη.

Εκεί που ο δρόμος έμοιαζε, πως πουθενά δε βγάζει
μία υπόσχεση ο ουρανός, στα δυό μάς την μοιράζει
κόβω στα δύο το ψωμί, που γρήγορα τελειώνει
σ’ αυτό το σπίτι το παλιό, δε φτάσανε οι πόνοι.

Κι εσύ που δένεις τη φωτιά, στο χιόνι του χειμώνα
ζωή που σφυρηλάτησε τ’ αμόνι τρία χρόνια
τυλίγεσαι φωτιά και γη με σιδερένια ζώνη
να πώς γεννάς μια φυλή, να πώς γεννάς μια πόλη.


Παίζουνε έξω δυό παιδιά, γελάς για λίγο στέκεις
για μιά υπόσχεση παλιά, μιλάς κι ύστερα φεύγεις
τώρα ζυμώνεις βιαστική, γυρίζεις το μανίκι
δεν είν’ η μέρα γιορτινή κι ό,τι κοιτάς σου ανήκει.

Μα δε σου ανήκει ο βοριάς, που μένει στην καρδιά μου
γέρνεις με ήσυχη ματιά, μπλεγμένη στα όνειρά σου
στη γέρικη κληματαριά, δεμένες αναμνήσεις
πέτρα μιας διψασμένης γης, στο πλάι κάθε βρύσης.

Ρίχνεις αλεύρι και γυρνάς και πίσω με γυρίζεις
γεννάς μια ανθρώπινη φυλή, στο δειλινό που αγγίζεις
σου θύμωσα που έμεινες, έξω απ’ το χρόνο μόνη
κερνώ σαν ξένο τη ζωή και πια δε σε πληγώνει.

2ος τίτλος: Ζεστό ψωμί
3oς τίτλος: Φωτιά και γη

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2009