Κάθε χρόνο, ίδια μέρα

Δημιουργός: MARGARITA

---------------------

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Έχουν περάσει έξι χρόνια από τον θάνατο μου.
Κυκλώθηκα από την αγάπη που σαν μωρό παιδί
τα χέρια της μου άπλωσε, δίδυμους κόσμους υποσχέθηκε
μα αλλού με πήγε. Ζάρωσα στο πόνο και σφαγιάστηκα
στο όνομα του τίποτα. Για μια εικόνα.
Δεν μπορούσα να ζωγραφίσω πια. Τα χρώματα στη ματιά μου νεκρά,
έχανα το φως μου. Το κόκκινο έμοιαζε με σκούρο ξεραμένο αίμα,
το μαύρο είχε φαγωμένο ξεθωριασμένο άσπρο και το γαλάζιο θύμιζε
ξεπλυμένο γκρι. Πράσινο δεν υπήρχε μια και η ελπίδα είχε σβήσει.
Ήμουνα μια τρύπα από σαράκι σε ξεριζωμένη ρίζα αγριομηλιάς.
Τι είχα ζητήσει;. Τίποτα Να ταξιδέψω στη δική μου χώρα που το δευτερόλεπτο
είναι μια αιωνιότητα. Εκεί που αγαπούν τους ποιητές
και ενώνονται μαζί τους. Εκεί που τα όνειρα δεν ταξιδεύουν ορφανά.
Στη ζωή μου προτιμούσα να είμαι μια πηγή που ξεχείλιζα και με έπνιγα
παρά μια γούρνα στάσιμο νερό. Είχα σκοτώσει την Λερναία Ύδρα
και τα παραμύθια μου είχαν καλούς λύκους και επτά ψηλούς νάνους.
Η καρδιά μου δεν ήταν αντικείμενο που το εύρισκες στο τραπέζι του χειρουργού
και του χασάπη. Η γύμνια της ψυχής μου δεν περιφέρονταν με γητευτές ψυχής
σε σιδηρόφρακτο κήπο. Και ενώ εκείνος είχε βάλει το καρφί βαθιά δεν έφτανε
και κτυπούσε κάθε ανάσα μου με το σφυρί. Ήχος κανένας.
Μάζωξα την τέφρα μου σε ένα γυάλινο μπουκάλι και άφησα το χρόνο
να παγώσει εκείνο το πρωί στις 24 του Φλεβάρη. Και κάθε χρόνο την ίδια μέρα
ανοίγω το μπουκάλι και θρηνώ τον χαμό μου. Και περιμένω να ακούσω έναν ήχο…
μην μου πεθάνεις μάτια μου…έστω έναν πλαστό ήχο…τον ήχο της σιωπής…
Αν έχεις ταξιδέψει με τις σταγόνες της βροχής με νιώθεις φίλε…..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2009