Παιδιά μιας αγκαλιάς

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Βάδισε με τα όνειρά σου ψηλά... Μου 'πε μια ''καλλιτέχνης της ψυχής''...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ


Σου χει τύχει να κοιτάζεις στο πάτωμα
και να βλέπεις όνειρα πεταμένα κάτω;
Σου χει τύχει να θέλεις να φωνάξεις αλλά να μη φτάνει η
κραυγή στο στόμα; Και να φωνάζει μόνο η σιωπή;
Να θέλεις να τρέξεις, μακριά μακριά μακριά…
Αλλά τα πόδια σου να είναι δέντρα ριζωμένα σ’ένα
άγονο έδαφος; Και μετά τι;
Μένεις άκαμπτος, άοσμος, αόρατος να πίνεις
στην υγειά των ματιών που δεν άστραψαν ποτέ.
Φωνές, βουές, εικόνες, μυρωδιές, που αναδεύουν
το μείγμα της ζωής σου.
Και συ γυρνάς. Γυρνάς… γυρνάς…
Βρίσκεσαι αναίσθητος.
Παρέα με τη σκιά της μοναξιάς.
Σ’ένα λευκό χλωμό δωμάτιο χωρίς τοίχους.
Σώμα άδειο; Όχι.
Σώμα ανύπαρκτο!!
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι δυο χέρια τυλιγμένα
γύρω από την ανυπαρξία σου.
Που θα σε επαναφέρουν στο τώρα, παρά το χθες.
Μια αγκαλιά!!!
Λίγη ζεστασιά… να σε βγάλει από τη ακαμψία
της μέχρι πρότινος νεκροψίας σου.
Να ανοίξουνε τα παγωμένα μελανιασμένα χείλη
και να βγάλουνε μια άχνα. Μια συλλαβή.
Κάτι. Ένα δείγμα. Κάτι…
Και όταν αγκαλιαστεί και η ψυχή, όταν τα μάτια
θολώσουν από ποσειδώνια δάκρυα,
τότε τα χείλη θα φωνάξουν!
Θα κραυγάσουν!
Θα διψάσουνε για ευχαριστώ, για σ’αγαπώ.
Γιατί τώρα γελάει το ΜΑΖΙ.
Γιατί είμαστε όλοι παιδιά μιας αγκαλιάς.
Όλοι αναζητάμε δυο μάτια ζεστά και δυο χέρια
απαλά να μας νιώσουνε.
Ναι, όλοι είμαστε παιδιά μιας αγκαλιάς.
Τι πιο Ανθρώπινο και τρυφερό…
Μια Αγκαλιά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2009