Αφιερομενο

Δημιουργός: Xenia1712, Ξένια

Επειδή η πραγματικές φιλίες σπανίζουν, ένα ευχαριστώ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παιδί εγώ σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο
στης ξενιτιάς καθόμουνα το πράσινο θρανίο.
Θαρρώ πως όλοι ξέρετε στην παιδική ηλικία
αθώα κάνεις της ζωής, πραγματική φιλία.

Την είχα δει να κάθετε μπροστά σχεδόν στην τάξη
με ένα βλέμμα σταθερό μάθημα να εισπράξει
Για μένα που ήμουν απ’ αυτές που κλείναν ’ το βιβλίο
την κοίταζα με θαυμασμό πίσω απ το θρανίο

Δεν θα της το ‘λεγα ποτέ ότι εγώ την βλέπω
γιατί στους άλλους άνηκα, και δεν το επιτρέπω
Μα όμως μέσα μου βαθιά κοντά της με τραβούσε
το γαλανό το βλέμμα της κάθε που με κοιτούσε

Θυμάμαι την πλησίασα και κάθισα κοντά της
κι εκείνη χαμογέλασε, ζεστή ήταν η καρδιά της
Την ένιωθα σαν να ‘ν γνωστή, κομμάτι απ’ την ζωή μου,
αργότερα την βάφτισα, σαν δίδυμη ψυχή μου

Τα χρόνια πέρασαν γοργά, μεγάλωσα μαζί της
γίναν’ οι δρόμοι χωριστοί, έχασα την μορφή της
Μα πάντα μέσα στην καρδιά, μια θέση για εκείνη
προς τη στοργή που μου ‘δειχνε και μέσα μου είχε μείνει

Το μονοπάτι της ζωής, πες το αν θέλεις μοίρα
καθώς εμέ με έπνιγε του πεπρωμένου θύρα,
Ζήτησα πάλι μέσα μου την δίδυμη ψυχή μου,
στην Σαλονίκη πάτησα κι εκείνη ήταν μαζί μου

Με κοίταξε, μ’ αγκάλιασε ήρεμα δίχως δράση
σαν να μην είχε ούτε μια, μέρα γι ‘αυτή περάσει
Ένα χαμόγελο ξανά, σαν άσπρο περιστέρι
με στήριξε τόσο αγνά απλώνοντας το χέρι

Σε κάθε άνθρωπο της γης, μέσα από την καρδιά μου
να ‘χει μια φίλη αληθινή ίσα με την δικιά μου
Αυτή η ευχή για ευχαριστώ, που γνώρισα εσένα
πάντα να ξέρεις σ’ αγαπώ πιο πάνω απ τον καθένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2009