Τέναγος

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

(ή Αδιέξοδο)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Τραβώ κατά το χθες με άνεμο ούριο
μη έχοντας ανάγκη πλέον του στάλικος…
λιόγερμα -κι ο θόλος βάφηκε άλικος-
μα άγομαι απ’ του ονείρου το τελλούριο.

Της μνήμης προκαλώ το ελιξήριο
και διολκούμαι σε πελάγη εφηβείας
μα περιπίπτω σε κλοιό άδηλης βίας
συνωστιζόμενος μπροστά σ’ αναγγελτήριο…

Το τέναγος του Είναι μου αντικρύζω
και με ενδόμυχη πικρία τώρα στένω
καημούς - αγάπες - λόγια μου, ανασταίνω
τις ερινύες μία-μία τις αγγρίζω.

Όνειρα και λαχτάρες ψηλαφίζω
στης νιότης μου το παραγάδι δολωμένα
αιωρούνται -από το χρόνο ασβολωμένα-
και με σιωπές, τα σώματά τους ξαγγριφίζω.

Κάποτε, κάποιος κάπου θα ποντίσει
τα ίδια όνειρα τις ίδιες τις ελπίδες
θα αισθανθεί διπλό τον πόνο απ’ τις λεπίδες
όσων αγάπησα και όσων θ’ αγαπήσει.

Ξεκόβω από το χθες με αντεισιτήριο
το τέναγος του Είναι μου ατενίζω
αναπηδώ στης φαντασίας το εφαλτήριο
του αύριο τους φόβους προεικονίζω.
[/color][/font]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2009