Φύση και Άνθρωπος

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

... κάποτε... κάποιος αφελής... είπε: "ο άνθρωπος δάμασε τη φύση"...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=blue]
Γεννήθηκα καταμεσής πελάγου
σαν φυσαλίδα ανερχομένη από βυθό
δεν κόστισα πολύ του εργολάβου:
δυο σώματα -ζωή- κι ένα «ποθώ».

Μα πόσο έξυπνη είναι η Φύση!
πόσο -ευχάριστα- εμείς υποτελείς!
τα δέλεάρ της: του ανδρός η στύση
και της γυναίκας ο οργασμός -έστω ατελής-

Έσπειρες ένστικτα για να γιγαντώσεις
-με τους σκληρούς σου όρους- τη ζωή
ξέρεις πως: για να ζήσης θα σκοτώσεις
-αιματηρή σπονδή κι αρχέγονη γοή-.

Φύση! τι θέλεις τάχα να πετύχεις;
ποιος να’ ναι ο δικός σου ο καημός!
συ είσαι της ζωής πια ο Πρωτάρχης
μα η ζωή δεν Θέλει να’ ναι αυτοσκοπός.

Και τώρα αυτή η ζωή σ’ αμφισβητεί…
τα ένστικτά σου κάνει συναισθήματα
κερδίζει την αγάπη -μόνο- αμαχητί
το σώμα σου χτυπά με ραδιοκύματα...

δεν ξεγελιέται πια απ’ ανατολές
δεν προσκυνά τον ήλιο για Θεό της
προσωρινή παγίδα οι «δέκα εντολές»…
στο άπειρο… θα βρει το λυτρωμό της…

Συμπόνια, αγάπη, «θέλω» και «γιατί»
αλλοίωσαν πολύ το πρόσωπό σου
κανόνες «λογικοί» σου ελέγχουν την ορμή…
γι’ αυτό κι ο άνθρωπος: ειν’ εχθρός σου…[/font][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2009