Παίζει με

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

ή (Πως με πονά)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]
Σα φυσαλίδα ανέβηκα από σκοτερό βυθό
και βρέθηκα ν’ ακροβατώ στη ράχη ενός τσουνάμι
δεν ξέρω πούθε να πιαστώ πούθε να κρατηθώ
παρ’ ότι στέκω ακίνητος, τρέχω σαν το ποτάμι...

Η κορυφή του κύματος, στιγμές του κάθε «τώρα»
που τρέχει ακατάπαυστα στο πέλαγο του χρόνου
ρίχνω σχοινί -τη μνήμη μου- και σχηματίζω αιώρα
από το σήμερα στο χθες -με τ’ άγκιστρα του πόνου-.

πως με πονά ό,τι πέρασε -και δε θα ξαναζήσω...-
πως με πονά το σήμερα -που τρέχει βιαστικό...-
πως με πονά το αύριο -τι τάχα θ’ αντικρύσω...-
και το θαλασσοθρόισμα... σαν λέει το μυστικό...

Γύρω μου αναδύονται χιλιάδες φυσαλίδες
μυριάδες γίναν πίσω μου σκόνη κι αερατμός
και για να μην αγκιστρωθώ στων «τώρα» τις παγίδες
απ’ τον ατμό τους τρέφομαι... καθώς πηγαίνω εμπρός...

μα σ’ όλο το ταξίδι, συμβαίνει ένα παράδοξο:
ενώ βλέπω ξεκάθαρα το κατά που πηγαίνω
πίσω να μείνω δεν μπορώ, εμπρός: το τέλος -άδοξο-,
για λόγους ανεξήγητους: ποτέ δεν ξαποσταίνω...

κι έτσι, -φορές- αισθάνομαι σαν ένα παιχνιδάκι
που κούρδισαν και μοναχό στην τύχη έχει αφεθεί
πως Γέροι αιώνες μ’ έφτιαξαν και μ’ έφεραν «δωράκι»
κι ο Πανδαμάτωρ παίζει με... μέχρι να βαρεθεί...[/font][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-03-2009