Ο τελευταίος μου έρωτας

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

...μέχρι σήμερα... (αφιερωμένο στη σύντροφο της ζωής μου)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Μιας γνωριμίας -δυο λέξεις μόνο- ήταν η απαρχή:
«Να βοηθήσω;...» και της ζωής μου άλλαξαν τον ρου.
Σαν φάρος αγάπης κι ευτυχίας τώρα κυριαρχεί
στο πέλαγος της ζήσης, με αντοχές «παντός καιρού»...

Οι δύο λέξεις γίναν τρεις κ’ οι τρεις φιλί στο στόμα
που η γλύκα του περίσσευε σαν έκλεινες τα μάτια
του νου σβηστή η μηχανή μα μ’ οδηγό το σώμα
φιλί-κορμί και φθάσαμε στου έρωτα τα παλάτια.

Τι δυνατό το ένστικτο! και πως σε ολοκληρώνει!
καλύπτοντας ατέλειες κι άλλα που βλέπει ο νους
τίποτε ας μην είχαμε, αρκεί να’ μαστε μόνοι
εσύ - εγώ κι ο έρωτας πλέαμε σ’ ωκεανούς.

Σ’ έπνιγα μέσα σε φιλιά κι ο ουρανός με τ’ άστρα
στης λίμνης αντιφέγγιζαν τ’ ακίνητο νερό
κι από τον ήχο των κορμιών ξύπναγ’ η ποθοπλάστρα
νεράιδα της Παμβώτιδας -με πάθος φανερό-.

Ντυμένη στ’ άσπρα χόρευε μονάχη στο γιαλό
και στο φεγγάρι έλεγε τον πιο κρυφό καημό της
εγώ τον πόθο σου άναβα με χάδι απαλό
κι εκείνη κρυφοκοίταζε -και ζούσε στ’ όνειρό της-

Βραδιές σαν πολεμούσαμε στου κάστρου τις επάλξεις
εσύ κι εγώ ολομόναχοι με του έρωτα τα βέλη
απ’ το μεγάλο πάθος μας -χωρίς επιφυλάξεις-
στον φεγγαρόλουστο ουρανό γυμνά πρόβαλλαν μέλη

Φωτιά -που λιώνει- ο έρωτας το νου και το κορμί
όμορφος - πάντα έφηβος και δυνατός σα μύθος
κανείς δεν αντιστάθηκε στην ξέφρενή του ορμή
μα ευτυχώς δεν ήτανε -για μας- Λυδία λίθος...

γιατ’ η πυρκαγιά του έρωτα, εχθρό έχει το χρόνο...
σταλαγματιά - σταλαγματιά την θέρμη του τη σβήνει...
οι φλόγες γίναν κάρβουνα και του’ κλεψε το θρόνο
η Αγάπη μας, που ξεδιψά στης γνώσης το καμίνι.
[/font]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2009