Τέλος εν αιθρία

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Poetryf & Rock Sugar in action!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χθες με κοίταξες στα μάτια και μου πες: είσαι μικρή ακόμα...
Δεν ήξερα τι να σου απαντήσω, μου έβαλες δυο δάχτυλα στο στόμα και έθαψες τις λέξεις.
Η σιωπή μου έγινε ο τάφος των σκέψεων μου
και εγώ μέσα σε ένα ξύλινο κουτί , ήμουν σαν μαριονέτα σε κουκλοθέατρο.
Τα νήματα δεν κινούνταν όμως,
ήμουν φυλακισμένη στην ακινησία των φόβων μου
και τα μάτια μου έμοιαζαν χάντρες σε μαύρο
ωκεανό.

Βυθιζόμενη απόπνευσα στα χνώτα σου, κουλουριάστηκα σαν άμμος στο κοχύλι.
Μα ξεφύσησε ο βυθός τις φυσαλίδες και τινάχτηκα ,
Νηρηίδα στον ύπνο απ'τον άνεμο.
Και είχα νιώσει πως σε τρόμαξε η άνωση, μ' είχες μάθει ως τον πάτο να κρατιέμαι,
να ξεριζώνω απ'τα μαλλιά μου άσπρα φύκια που με γερνούσανε σα φόβοι λησμονιάς.
Μακριά πολύ από τη γη σου, πολύ μακριά.

Μα θέλησα να βρω και γω μια γη. Τη δική μου γη, αυτή που μάνα θα στέκεται δίπλα μου και θ’
αγκαλιάζει τους εφιάλτες, θα δαμάζει τα θεριά μου και θα γιατρεύει τις πληγές μου.
Θέλησα να βρω δική μου γη, γιατί κουράστηκα να μαι απλά φιλοξενούμενη στη δική σου.

Θαρρώ τη βρήκα..κι άρχισα τότε να πετάω μ'όψη αερικού, γυναίκα απ'τα ουρί του Παραδείσου.
Μου 'λειπαν όμως τα φτερά ... Κουτσουρεμένοι οι ορίζοντες μπροστά μου
και πού το σώμα μου να στρέψω αλήθεια;
Κουράστηκα να ακροβατώ σε ρέμβης τα σχοινιά,
με εξάντλησε η χρόνια ακροβασία στο κορμί σου.
Σηκώθηκα με βλέμμα θαλερό, τάχα για να προκόψουνε τα μήπως, τα γιατί μου,
κι άφησα στον αέρα να πετάξει η ομπρέλα μου,
να νιώθω να στηρίζομαι μόνο στα βήματα μου,
πουθενά αλλού..
Σε κανένα τέχνασμα,
Σε καμιά ισορροπία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2009