Ήρωες που δάκρυσαν

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

σε όλους τους ήρωες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]

Συνάντησα στο δρόμο μου μια πέτρα.
Λαξευμένη από τα πολλά αερικά, σαπισμένη
από τη βροχή, καμένη από τη φωτιά του ήλιου.
Κάθισα δίπλα της να της κρατήσω συντροφιά
να μου μιλήσει για την αιώνια και μοναχική ζωή της.

Ακούμπησα την τραχιά της όψη και μύρισα τη σκόνη
στο κορμί της, τα δάχτυλά μου μάτωσαν.
Έσταξε μια σταγόνα και μούσκεψε το γκρίζο της.
Όταν γεύτηκε λίγο από την πορφύρα του Είναι μου,
άνοιξε στα δυο μέσα στα χέρια μου και γίνηκε κομμάτια.
Πήρα ένα ένα τα θρύψαλά της , τα ‘φερα στα χείλη μου
και τα γέμισα ψιθύρους.

Οι λυγμοί, όπως η κορύφωση μια άριας
σφίξαν το λαιμό μου, πέτρωσαν το σώμα μου
και ανοίξαν την ψυχή μου.

Ένιωσα τα θρύψαλα να γίνονται τόσο αιχμηρά ,
που καρφώθηκαν στ’απόκρυφά μου εσώψυχα.
Σωριάστηκα στο χώμα, από κει που γεννήθηκαν οι πιο μεγάλοι πόνοι,
άφησα το βλέμμα μου να πλανιέται στις αμυχές του ήλιου
και έφερα το γεμάτο μου χέρι πάνω στο στήθος.

Αφουγκράστηκα ανθρώπινα πάθη, πέτρινες μελωδίες,
φάλτσες νότες να περπατούν σε στραβά πεντάγραμμα.
Τόσος πόνος , τόση διαφορετικότητα, τόση μοναδικότητα σ’ένα κοινό
τοπίο.

Έφερα στο νου ήρωες που πόνεσαν, ήρωες που πάλεψαν,
που νίκησαν το σώμα, μα έχασαν το πνεύμα.
Τότε το χέρι μου άρχισε να ανοίγει, τα νεύρα παρέλυσαν
και ο έλεγχος του κορμιού μου δεν αντιδρούσε.

Τ’απομεινάρια της πέτρας είχαν και πάλι ενωθεί.
Σαν γροθιά ενός δεύτερου, αγκάλιασε την παλάμη μου
και φώναξε δυνατά:
« Ήρωας είναι αυτός που πολεμάει το σπαθί με ξύλινο κοντάρι
αυτός που όταν βρέχεται από πόνο, βρεγμένος συνεχίζει.
Και όταν τα ωραία τον σκεπάσουν, στεγνός και πάλι
ρίχνεται στη μάχη… της ζωής» .

‘Ήρωας είναι αυτός που γεύεται την αλμύρα των δακρύων του
και δεν αποζητά γλυκά το στόμα να ποτίσει.
Που αγαπάει και τον πόνο του , που δεν αρνείται
τη θνητή του φύση και την αδυναμία του στο διάβα της ζωής.

Ήρωας είναι αυτός που Άνθρωπος καλείται.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-03-2009