Αγγελότοποι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αγγελότοποι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αγγελότοποι</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> Είναι κι αυτό ένα από τα αγαπημένα μου, λίγο παρακμιακό</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΑΓΓΕΛΟΤΟΠΟΙ<br />
<br />
Στους Αγγελότοπους τα βράδια<br />
γυρίζουν μέσα στα σκοτάδια<br />
Σαρακηνοί και λαμνοκόποι<br />
Ασίκηδες και ξυλοκόποι<br />
<br />
Πίνουν κρασί μεθούν και βρίζουν<br />
και τα λεφτά τους χαλαλίζουν<br />
με πόρνες και με καφετζούδες <br />
με μάγισσες και χασικλούδες<br />
<br />
Στα καπηλειά και στα κατώγια<br />
η αύρα σέρνεται του Γκόγια,<br />
σκαλώνει η νύχτα στα ρολόγια<br />
γίνεται η μέθη μοιρολόγια<br />
<br />
Στους Αγγελότοπους τα βράδυα<br />
πουλούν οι άθλιοι τα χάδια<br />
ξεχνιούνται με το μεθοκόπι<br />
και νιώθουνε λιγάκι ανθρώποι...<br />
<br />
Γράφτηκε στις 17/03/2009.<br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ:<br />
<br />
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ PLAYMOBIL. <br />
Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil, αναζητώντας τα χαμένα τους μαλλιά ανάμεσα στα μαξλάρια του καναπέ - έβγαιναν τότε τα μαλλιά, μεγάλο πρόβλημα, κι αφήνανε στα κεφάλια των μικροσκοπικών ανθρωπακίων κάτι αβυσσαλέες τρύπες, να!-, δεν ήμασταν οι μόνοι ανέμελοι της υπόθεσης. (Εγώ πάλι νομίζω ότι έβγαιναν κι έμπαιναν και μπορούσες να τους αλλάξεις περούκες σωστά; Εγώ πάντως τους είχα ολόκληρο σπίτι κάτω από τη βιβλιοθήκη του δωματίου μου... συγκινήθηκα τώρα, τέλος πάντων πάμε παρακάτω....) Ακόμη κι οι μεγάλοι ζούσαν σε έναν κόσμο που σήκωνε όνειρα. Με δυο μισθούς μπορούσαν να συντηρήσουν τετραμελή οικογένεια - χωρίς να ξυπνούν κάθιδροι τις νύχτες από τα χρέη στις τράπεζες. Ένιωθαν πως τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο, πως πείνες και κακουχίες ήταν παρελθόν, πως στο μέλλον τα παιδιά τους θα βρουν δουλειά καλύτερη από τη δική τους και θα κάνουν δικά τους παιδιά, κι ότι τους ίδιους τους περιμένει μια σύνταξη, την οποία - πρώτα ο Θεός - θα προλάβαιναν να χαρούν, δεδομένου ότι ο πλανήτης δεν επρόκειτο να σβήσει. Δεν ξέρανε τι είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου - καλά καλά δεν ξέρανε τι είναι θερμοκήπιο - καταλάβαιναν την άνοιξη από το αεράκι της, τις μυρωδιές του γιασεμιού και τα φρέσκα εποχικά λαχανικά που εμφανίζονταν στο Λαϊκή: αγκινάρες και αρακάς, σπανάκι και πράσινα κρεμμυδάκια, μυρωδάτος άνηθος. Οι γιαγιάδες ήταν γιαγιάδες, και όχι παραμορφωμένα από το μπότοξ και τις πλαστικές υβρίδια, και είχαν μόνο ένα κακό συνήθειο: να σε φωνάζουν για φαΐ στο καλύτερο σημείο του παιχνιδιού. (Καλά η δικιά μου συγκεκριμένα είχε και κάμποσες άλλες κακές συνήθειες αλλά αυτό είναι ένα πονεμένο θέμα, ας το αφήσουμε στο παρελθόν όσο γίνεται...) Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil βάζοντας πειρατές και ινδιάνους, ανάλογα με την περίσταση, να κοιμούνται με ανοιχτά μάτια ξαπλωμένοι κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού - αφού στο δώρο του νονού δεν περιλαμβανόταν το σχετικό κατάλυμα, που ήταν ακριβό - δεν ήμαστε οι μόνοι αγνοί της υπόθεσης. Υπήρχε άφθονη αγνότητα σε αρκετά πεδία της ζωής: οι άνθρωποι πίστευαν με πάθος ιδέες που θεωρούσαν αγνές, δεν ψυχαναγκάζονταν σε "ειδικές" διατροφές διότι κατανάλωναν τρόφιμα των οποίων την αγνότητα κανείς δεν αμφισβητούσε, έκαναν αρκετές μέρες διακοπές στην αγνή ελληνική ύπαιθρο και με έναν παντελώς αγνό τρόπο νόμιζαν ότι οι κακοί δαίμονες της ανθρωπότητας ανήκουν στην Ιστορία: αυτοκτόνησαν ένας ένας μεταπολεμικώς και τίποτα δεν μπορούσε πια να τους αναστήσει. Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil στη γωνιά του παιδικού δωματίου ελέγχοντας μαγικά το χωροχρόνο μας με ατάκες όπως "Πες πως ξημέρωσε! Τώρα είναι αύριο. Σαλπάρουμε για το νησί των κουρσάρων..." δεν ήμαστε οι μόνοι που πιστεύαμε στα θαύματα. Όλοι γύρω μας με τον τρόπο τους τα πίστευαν. Έπιναν νερό στο όνομα της ανάπτυξης, της τεχνολογίας, της οικονομίας, των αστείρευτων δυνάμεων και δυνατοτήτων του ανθρώπου... Πέρασε ο καιρός, χάθηκαν τα Playmobil μας, έφυγε κι ο δημιουργός τους και από ό,τι φαίνεται τέρμα και τα θαύματα. Από την κούτα τώρα βγαίνουν μόνο πραγματιστές, ορθολογιστές και διαχειριστές μερεαλιστικά σχέδια εξόδου από την κρίση. Δεν κάνεις άνοιξη με δαύτους. Στο δικό μας τραπέζι θέλουμε τους άλλους, εκείνους που θυμούνται ότι ζωή χωρίς παιχνίδι και χωρίς όνειρα δεν είναι ζωή, είναι διεκπεραίωση. Παιδιά, εδώ είμαστε. Με αυθεντικές γεύσεις και τα πρώτα ούζα στη λιακάδα. Την ανακοίνωση: "Πες πως ξημέρωσε! Τώρα είναι αύριο...." την παίρνουμε πάνω μας. Εσείς δεν έχετε παρά να σαλπάρετε για άλλη μια φορά μαζί μας.... Από το περιοδικό I cook greek - τεύχος 21 - Μάρτιος 2009     <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-03-2009</td><td valign=top></td></table><br />