Μικρό νυχτερινό παράπονο

Δημιουργός: libertad

Για το τέλος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έτσι καθώς τούτη την ώρα κοιτάζω το φεγγάρι
δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
Με τραβάει στα νερά της θάλασσας
το σκούρο του ασήμι
κι η νύχτα σταλάζει την πίκρα της
στην καρδιά μου.
Μα τίποτα δεν είναι πιο όμορφο απ' τη νύχτα.
Διογκώνει τον πόνο, λες πως δεν περνάει,
πως αργεί να ξημερώσει,
μα είναι όμορφη,
γιατί μπορεί να κρύψει.
Ενώ κάτω απ' το αμείλικτο φως του ήλιου
τι να κρύψεις και πώς να κρυφτείς;
Ή μάλλον... να κρύψεις μπορείς.
Κρύβεις το βλέμμα σου, την απόγνωσή σου,
τους φόβους και τις λύπες,
για να μη σε δουν οι άλλοι.
Απλά για να μη σε δουν οι άλλοι.
Τη νύχτα όμως, όλα αυτά δεν τα κρύβεις.
Ξεγυμνώνεις την ψυχή σου και την παρατηρείς.
Πολλές φορές δεν θες να θυμάσαι,
γιατί πονάς.
Αλλά δεν μπορείς να μη θυμάσαι.
Και έτσι κι αλλιώς πονάς.
Το φεγγάρι προχώρησε...
Δεν βλέπω πια το καθρέφτισμά του στο νερό,
μα ξέρω ότι είναι ακόμη εκεί και με κοιτάζει
ίσως λίγο θλιμμένα
ή έστω, με μια ιδέα συγκατάβασης.
Μόλις χαμηλώσει τα μάτια του
θ' ανάψω το τσιγάρο που κρατώ σβηστό στα χείλη.
Για συντροφιά.
Μπορεί και για ανακούφιση.
Μπορεί και για σένα,
που ζούμε χώρια στην ίδια πόλη
και που μπορεί να βλέπαμε απόψε το ίδιο φεγγάρι,
την ίδια στιγμή.
Και δεν το ξέραμε.
Δεν είναι κρίμα να μη με αγαπάς;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-04-2009