 |
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου `ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..
|  |
Et nous y voilà
Pas de bagages
Mais avec une si belle lune
Et moi qui ai rêvé d'un monde meilleur
Pauvre humanité, tu n’aurais pas pu
écrire encore un chapitre
Comme une planche d'un triste naufrage
notre vieux continent part à la dérive
Mais quand vient le soir
comme la terre sent bon
Bien sûr il aimait
les idéaux de l'humanité
mais les oiseaux
ont volé plus loin
Monde dur et sans cœur
qui n'a jamais ouvert un parapluie sur l'arbre trempé
Mais quand vient le soir
comme la terre sent bon
Puis ils ont découvert la boussole
pour mourir ailleurs
et la cupidité
afin de rester morts pour toujours
Mais lorsque le soir tombe
une flûte quelque part
ou une étoile plaide
pour l'humanité toute entière
Mais quand vient le soir
comme la terre sent bon
Pendant que je reste dans ma chambre,
me viennent soudain des idées lumineuses
Je porte la veste de mon père
et ainsi nous sommes deux,
et si jamais on m'entend aboyer
c’est pour donner à ma chambre un air de campagne
Mais quand vient le soir
comme la terre sent bon
Un jour nous ferons justice
avec une étoile ou un jasmin
comme une chanson qui quand il pleut
prend le parti des pauvres
Mais quand vient le soir
comme la terre sent bon
Donne-moi ta main…
Donne moi ta main...
|
