 |
Λοιπόν, μας βρήκαν συννεφιές
θαμπώσανε οι ομορφιές
στη μπόρα ο χρόνος ο χαφιές, μας δίνει...
Ξυράφια οι κλεφτές ματιές
οι ψίθυροι και οι κραυγές
κι ότι αγαπάγαμε ως χθες, οδύνη...
Να πας, καλά
όπου πας, καλά
να μη λυπάσαι, μα να θυμάσαι
και τ’ όνομά μου και τ’ άγγιγμά μου
πριν γίνει στάχτη έζησε κάτι
κι ήταν αγάπη...
Ταξίδια κάνουν οι ψυχές
σα ναυαγοί ψάχνουν στεριές
ανάσες παίρνουν βιαστικές
και φεύγουν...
Να πας, καλά
όπου πας, καλά
να μη λυπάσαι, μα να θυμάσαι
και τ’ όνομά μου και τ’ άγγιγμά μου
πριν γίνει στάχτη έζησε κάτι
κι ήταν αγάπη...
|  |
Alors les nuages nous ont trouvés
Les beautés se sont ternies
Le temps, cafardeur, nous à livrés à l’averse
Les regards voleurs, des rasoirs
Les murmures et les cris
Et ce que nous aimions jusqu’à hier
Une douleur
Porte toi bien
Où que tu ailles
Ne sois pas triste mais souviens-toi
De mon nom et de mes caresses
Avant de devenir cendres quelque chose a vécu
Et c’était l’amour
Les âmes voyagent
Comme des naufragés qui cherchent la terre ferme
Rapides, les souffles passent
Et s’enfuient
Porte toi bien
Où que tu ailles
Ne sois pas triste mais souviens-toi
De mon nom et de mes caresses
Avant de devenir cendres quelque chose a vécu
Et c’était l’amour
|
