 |
Ο πατέρας εξορία και το σπίτι ορφανό
ζούμε μες στην τυραννία, στο σκοτάδι το πηχτό
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό.
Κλαίει κι η μάνα τώρα μόνη, κλαιν τα δέντρα, τα πουλιά
στην πατρίδα μας νυχτώνει, ορφανή η αγκαλιά
Κι έσυ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
Μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή
πάντα ο ίδιος όρκος μένει, λευτεριά και προκοπή
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
|  |
Le père est en exil et la maison orpheline
Nous vivons sous la tyrannie, dans d’épaisses ténèbres
Et toi peuple torturé, n’oublie pas Oropos
Tous pleurent, la mère solitaire, les arbres et les oiseaux
Il fait nuit dans notre patrie, l’étreinte est orpheline
Et toi peuple torturé, n’oublie pas Oropos
Enfermés par des barbelés mais notre cœur est toujours debout
Toujours le même serment demeure : Liberté et prospérité
Et toi peuple torturé, n’oublie pas Oropos
|
