 |
Σα γεμίσει το φεγγάρι
κι ασημένιο ρίξει πάγο
με τον πυρετό στο αίμα
φεύγω για το Σαντιάγο.
Εκεί που` χουν τα κορίτσια
το κορμί από μαστίχα
κι από το βαρύ αψέντι
όλοι πνίγονται στο βήχα.
Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα
ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος
φεύγω για το Σαντιάγο
κι όποιον θέλει ας πάρει ο Χάρος.
Μες στης φοινικιάς το ίσκιο
όπως χάρτινα φανάρια
άναψαν οι παπαγάλοι.
Μες στου δειλινού το βούρκο
Σαντιάγο, Σαντιάγο
μοιάζεις κόκκινο κοράλλι.
Σα γυρίσει το φεγγάρι
μην αρχίσεις να με ψάχνεις
θα` χω τρελαθεί απ` αγάπη
μες στο δίχτυ της αράχνης.
Σα τζιτζίκι το κορμί μου
θα` χει λιώσει από τη ζέστη
δίπλα σε καυτές γυναίκες
που μυρίζουνε ασβέστη.
Κάτω απ` το νερό μαχαίρι
άσπρο γυάλιζε σαν σπάρος
φεύγω για το Σαντιάγο
κι όποιον θέλει ας πάρει ο Χάρος.
|  |
Quand la lune est pleine
Et jette une glace argentée
Avec la fièvre dans le sang
Je pars à Santiago
Là où les filles ont
Le corps en « mastic »
Et de la forte absinthe
Tous s’étranglent en toussant
Le soleil brille dans la veine
Un soleil noir comme un corsaire
Je pars pour Santiago
Et que la mort prenne qui elle veut
Dans l’ombre d’un palmier
Comme des lanternes en carton
Se sont allumés les perroquets.
Dans la fange du soir
Santiago Santiago
Tu ressembles à du corail rouge.
Quand la lune revient
Ne commence pas à me chercher
Je serai devenu fou d’amour
Dans le filet de l’araignée.
Comme la cigale mon corps
Aura fondu de chaleur
Auprès de femmes torrides
Qui respirent l’inassouvissement
Sous l’eau un couteau blanc
Brille comme une dorade
Je pars pour Santiago
Et que la mort prenne qui elle veut
|
