 |
Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας.
Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων
όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως
όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους
είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι
να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε
χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.
Όσοι την είδαν δε στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν
ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων
από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου
από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λυγηρών παρθένων.
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας
που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου
κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.
Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης.
Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι
και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων
γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου
στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας
|  |
Letras de Canciones: Andreas Ebirikos
Música: Mi diathesimo
Primera representaci:
Todos estamos en nuestro futuro.
Cuando cantamos delante de los espresivos cuadros de los pintores,
cuando nos inclinamos ante la paja de una ciudad quemada
cuando nos ganamos el favor de la miga del estremecimiento;
todos estamos en nuestro futuro;
porque persigamos lo que persigamos, no es posible que digamos no,
que digamos sí, sin el futuro de nuestro destino,
igual que una mujer no puede hacer nada
sin el incendio que encierra en la ceniza de sus piernas.
Cuantos la vieron no se han detenido a escudriñar
ni los huertecillos girantes, ni el banquete de los cabellos adorados,
ni las zampoñas de los transvases de taller
desde un país a las venas de un regazo cálido resguardado
de lo mundano y de los cierzos del reflejo azulado de vírgenes juncales.
Todos estamos dentro del futuro de una bandera muy compleja
que mantiene las flotas enemigas ante los muros de mi corazón,
reforzando alucinaciones, certificando reformas rogativas intermedias,
sin comprender el objeto de la lucha.
Instantáneas nos demostraron la justeza de nuestra marcha
hacia el entrenador de la misma fantasmagoría de donde provienen los sueños
y cada habitante del corazón de una ciudad antiquísima.
Cuando se agoten nuestras crónicas apareceremos más desnudos
que la llegada de la condena de semejantes tentaculos y de poleas limpísimas
porque todos estamos en el silencio del dolor despeñado
en los ardides cristalinos de nuestro futuro.
| |
