 |
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά
Θα `θελα να `μουν σαν εσένα
ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα
αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα
Θα `θελα να `μουν σαν εσένα
ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω
αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω
Θα `θελα να `μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να `χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ
Θα `θελα να `μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
να στέκομαι μετά τις Συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες
|  |
Lyrics: Pavlos Pavlidis
Music: Xylina Spathia
First version: Xylina Spathia
I'd love to be just like you
A sail-boat with its sails wide open
to those who lead me to the tempest
Offering a homeland in every coast
I'd love to be just like you
a little tree with spread branches
not to feel sorrow, not to realise
to just warm those who throw me in the fire
I'd love to be just like you
a desert lighthouse upon worn-out rocks
the ship having ages to pass before me
but me flashing every night
I'd love to be just like you
a little dove with ripped feathers
standing by the Symbligades
and staring at the passing of the world's fugitives
| |
