 |
Στίχοι: Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Έργα και λόγια, στοχασμοί, στέκομαι και κοιτάζω,
λούλουδα μύρια, πούλουδα, που κρύβουν το χορτάρι
κι άσπρα, γαλάζια, κόκκινα, καλούν χρυσό μελίσσι.
Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με τον Χάρο.
Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
και σαν θολώσουν τα νερά και τ’ άστρα σαν πληθύνουν,
ξάφνου σκιρτούν ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι οι βράχοι.
"Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι.
Κι αλιά! Σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν,
αθάνατη `σαι που ποτέ βροντή δεν ησυχάζεις;"
Στην πλώρη, που σκιρτά, γυρτός, τούτα `π’ ο ξένος ναύτης.
Δειλιάζουν γύρου τα νησιά, παρακαλούν και κλαίνε
και με λιβάνια δέχεται και φώτα τον καημό τους
ο σταυροθόλωτος ναός και το φτωχό ξωκλήσι.
Το μίσος όμως έβγαλε και `κείνο τη φωνή του:
"Ψαρού, τ’ αγκίστρι π’ άφησες αλλού να ρίξεις άμε".
Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
κι όταν θολώσουν τα νερά κι όταν πληθύνουν τ’ άστρα,
ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές τα πέλαγα κι οι βράχοι.
Γέρος μακριά, π’ απίθωσε στ’ αγκίστρι τη ζωή του,
το πέταξε, τ’ αστόχησε και περιτριγυρνώντας:
"Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι".
|  |
Lyrics: Dionysios Solomos
Musica: Yiannis Markopoulos
Prima esecuzione: Lakis Halkias
Parole e opere, pensieri, mi poso e guardo
fiori a migliaia, corolle che celan le verzure
e bianchi, azzurri, rossi invitano l’ape d’oro.
Di lì con i fratelli, di qui con morte al fianco.
Sovente quando è l’alba e quando è mezzodì
e quando l’acque fremono e s’affollano le stelle,
sussultano d’un tratto mari, riviere e scogli.
“Arabo stallone, mente di Franco astuto, cartuccia di Turchia, palla di cannone inglese !
Un mare immenso pugna, s’abbatte sul tugurio.
Alla pesca ! non vi sarà riparo in breve ai diradati petti.
Sei forse un’immortale, che mai non plachi il tuono ?”
Chino all’impennata prora così parlò lo stranio marinaro.
Stan sbigottite intorno l’isole e levan preghiere e pianti
e con incensi e luci accolgono il lor dolore
del tempio la crociata volta e la povera chiesetta.
Pur tuttavia l’odio trasse ancor lui la voce:
“Pescatrice, l’amo che deponesti altrove, gettalo ora, va’!”
Sovente quando è l’alba e quando è mezzodì
e quando l’acque fremono e s’affollano le stelle,
sussultano d’un tratto mari, riviere e scogli.
Lontano un vecchio che attaccò sua vita all'amo,
lanciando mancò il colpo, e si aggira intorno e dice:
“Arabo stallone, mente di Franco astuto, cartuccia di Turchia, palla di cannone inglese !
Un mare immenso pugna, s’abbatte sul tugurio “.
| |
