 |
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Αγνάντευε απ’ το κάσσαρο τη θάλασσα ο "Πυθέας"
κι όλο δεξιά και αριστερά σκουντούφλαγε βαριά.
Κι απάνω στο άρμπουρο, ο μουγγός, ο γιος της Δωροθέας,
είχε κιαλάρει δυο γυμνές γυναίκες στη στεριά.
Τότε στην Πίντα κλέψαμε του Αζτέκου την κορνιόλα.
Τραγίσιο δέρμα το κορμί και μέσαθε πουρί.
Φορτίο ποντίκια και σκορπιοί τσιφάρι, στα πανιόλα.
Στο Πάλος κουβαλήσαμε το αγιάτρευτο σπυρί.
Και προσκυνώντας του μεγάλου Χάνου τ’ αποκείνα
καβάλα στις μικρόσωμες Κινέζες στις πιρόγες,
μετάξι ανάριο τρίχωμα, τριανταφυλλένιες ρώγες
φέραμε κείνον τον κλεμμένο μπούσουλα απ’ την Κίνα.
Δεμένα τα ποδάρια μας στου Πάπα τις γαλέρες
κουρσεύαμε του ωκεανού τα πόρτα ή τα μεσόγεια.
Σπέρναμε όπου περνούσαμε πανούκλα και χολέρα
μπερδεύοντας με το τρελό μας σπέρμα όλα τα σόγια.
Όπου γυναίκα, σε ναούς, καλύβα ή σε παλάτι,
σε κάσες με μπαχαρικά ή πίσω από βαρέλια,
μας καθαρίζαν τις παλιές πληγές από το αλάτι,
πότε ντυμένες στα χρυσά και πότε στα κουρέλια.
Απίκου πάντα οι άγκυρες και οι κάβοι πάντα ντούκια.
Ορθοί πάντα κι αλύγιστοι στην ανεμορριπή,
μασώντας, σαν τα ζωντανά, μπανάνες και φουντούκια,
κατάβαθα πιστεύοντας: αμάρτημα η ντροπή.
Στα όρτσα να προλάβουμε. Τραβέρσο και προχώρα.
Να πάμε να ξοδέψουμε την τελευταία ριξιά
σε κείνη την απίθανη σ’ όλο τον κόσμο χώρα
που τα κορίτσια το `χουνε στα δίπλα ή και λοξά.
19 1 1975
|  |
Lyrics: Nikos Kavvadias
Musica: Mi diathesimo
Prima esecuzione:
Guardava in giù dal cassero verso il mare il "Pitéa"
e intanto sbandava forte a sinistra e a dritta.
E in cima all'albero il figlio di Dorotea, il mozzo,
due donne nude aveva inquadrato sulla riva.
Rubammo allora alla Pinta la corniola dell'Azteco.
Pelle di capra il corpo e incrostato di calcare.
In stiva un carico di scorpioni e topi, incluso il nolo.
Fino a Palos portammo il foruncolo che non guariva.
E facendo riverenze alle palle del Gran Khan
cavalcando le minute cinesi sulle piroghe
- rada peluria serica, capezzoli rosati -
portavamo dalla Cina quella bussola rubata.
Con catene ai piedi sulle galere del Papa
razziavamo i porti dell'oceano e del Mediterraneo.
Di passaggio seminavamo peste e colera
confondendo col nostro pazzo seme tutte le soie.
Dove fosse una donna, in capanne o palazzi o templi
sopra casse di spezie oppure dietro i barili,
ci nettavamo il sale dalle ferite vecchie,
ora vestite d'oro, ora di stracci.
Sempre a picco l'ancora e la gomena sempre addugliata.
In piedi sempre e dritti sotto l'uragano,
banane e nocciole masticando come bestie,
credendo fermamente: o il peccato o l'onta.
All'orza, che si scapola. Avanti controvento.
Andiamo a sparare le ultime cartucce
nel paese più incredibile del mondo,
dove le ragazze l'hanno di sguincio o in fianco.
19 - 1 - 1975
| |
