 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
|  |
Letras de Canciones: Yiannis Ritsos
Música: Hristos Leodis
Primera representaci: Nikos Xylouris
Estas marcas rojas en las paredes pueden ser de sangre.
Todo el rojo en nuestros días es sangre,
pueden ser de la puesta del sol que refleja en la pared de enfrente.
Cada atardecer las cosas se enrojan antes de apagarse
y la muerte está más cercana. Afuera de los barrotes,
están las voces de los niños y el silbido de tren.
Después, las celdas se devienen más ajustadas
y debes pensar en la luz en un campo con trigos,
y en el pan en la mesa de los pobres
y en las madres sonrían en las ventanas,
para encontrar un poco de sitio para alcanzar tus pies.
En estas horas, das a tu compañero un apretón de manos,
sucede un silencio lleno de los árboles,
con el cigarrillo cortado en medio, pasado de boca a boca,
como una lámpara que busca el bosque, encontramos la vena
que alcanza en el corazón de la primavera, sonreímos.
| |
